‘Lager IQ vertraagt integratie allochtonen’

Hieronder als voorpublicatie een hoofdstuk uit mijn bij Uitgeverij Van Praag verschenen boek Het immigratietaboe. 10 wetenschappers over de feiten.

Voor dit boek voerde ik gesprekken met tien economen, demografen, sociologen, een psycholoog, juriste, en een cultureel antropoloog over de gevolgen van de immigratie in Nederland. Ik koos hen omdat ze eigenstandig onderzoek hebben gedaan. Concreet wetenschappelijk onderzoek wel te verstaan, geen beschouwingen en essays. Zo sprak ik met Hans Roodenburg, inmiddels gepensioneerd hoofdonderzoeker bij het CPB (en ook bekend als blogger bij De Dagelijkse Standaard), professor Joop Hartog, onderwijssocioloog Jaap Dronkers, socioloog Ruud Koopmans, cultureel antropoloog Hans Werdmölder en psycholoog Jan ten Nijenhuis. De meesten van hen kregen ieder op hun eigen manier last met de taboes die er om het onderwerp immigratie hangen. Soms kwam er geen geld voor onderzoek. Soms was er regelrechte tegenwerking. Soms werden er speciaal rapporten gemaakt om hun onderzoek onderuit te halen.

Maar het is vooral opvallend hoe weinig aandacht er in de media was voor hun werk.

De uitkomsten waar zij mee kwamen, hebben over het algemeen het maatschappelijk debat nauwelijks bereikt. Dat debat wordt beheerst door emoties. Hier gaat het om de feiten: lange termijn tendensen, uitkomsten uit grote databestanden.

Die feiten over de gevolgen van de immigratie doen ertoe omdat we, blijkt uit demografisch onderzoek, en uit de ontwikkelingen binnen de EU, aan de vooravond staan van nog veel meer immigratie dan we nu al achter de rug hebben.

De onderwerpen die in dit boek behandeld worden zijn o.a.: de mythe van de kennismigratie. Immigratie en het effect op de verzorgingstaat. De demografische ontwikkelingen in de wereld en de voorspelling ten aanzien van de immigratie in Nederland. De vraag hoe het komt dat moslims slechter integreren dan andere niet-westerse allochtonen. Het negatieve effect van etnische diversiteit in de schoolklas. De vergroting van de inkomensverschillen door immigratie. Hoe Europese regelgeving de beheersing van de immigratie onmogelijk maakt. Het netwerk van de internationale verdragen. Het taboe op de bevolkingspolitiek. De invloed van het politiek correcte denken op het onderzoek naar de biologische oorzaken van etnische verschillen. De werkelijke cijfers bij de criminaliteit. De invloed van de werkgevers en de tegenstand van de vakbonden.

Het immigratietaboe. 10 wetenschappers over de feiten is via deze link te bestellen. 



***

Voorpublicatie

De inherente traagheid van de integratie

Er bestaat nauwelijks langetermijnonderzoek over de integratie van immigranten. In Nederland al helemaal niet. In de VS werden immigranten een eeuw gevolgd. De integratie bleek zeer traag te verlopen. IQ-verschillen zullen de integratie verder vertragen. Ook het Nederlandse multiculturele beleid is een extra vertragende factor. Maar het tempo verschilt sterk per etnische groep. In de VS werd langetermijnonderzoek over de integratie van immigratie gedaan door George J. Borjas. Die analyseerde in Heaven’s Door het inhaaleffect van de eerste grote immigratiegolf in de VS, tussen 1880 en 1924. Hij kwam tot de conclusie dat de huidige immigranten in de VS er zeker een eeuw over zouden doen voor, generatie na generatie, het integratieproces voltooid zou zijn. (1)

Het ging, gaf Borjas aan, bij deze eerste grote immigratiegolf niet om de traditionele Amerikaanse immigranten, zoals Engelsen, Duitsers en Zweden, maar om Polen, Russen en Italianen. Aan de hand van IQ-testen voor het Amerikaanse leger (ingevoerd bij WO I) stelde hij vast dat het economisch potentieel van deze groep minder was dan van de eerdere immigranten.(2) Maar bij de huidige immigratiegolf in de VS is de kans op snelle integratie nog kleiner. Deze groep bestaat voor het grootste deel uit Mexicanen. (3)

Waarschijnlijk zullen de niet-westerse allochtonen in Europa er ook lang over doen om volledig te integreren. De onderwijssocioloog Jaap Dronkers deed onderzoek naar de maatschappijvisie van 14-jarigen in Europa. (4) Uit dat onderzoek blijkt: de niet-westerse allochtone 14-jarigen denken veel negatiever over het Westen dan de autochtone 14-jarigen. Ze hebben weinig vertrouwen in de overheid en staan negatief tegenover vrouwenrechten. Er is nauwelijks verschil tussen de eerste en de tweede generatie niet-westerse allochtonen. Uit ander onderzoek van Dronkers blijkt dat de integratie sneller gaat naarmate de ouders beter opgeleid zijn. (5) Niet-westerse allochtonen zijn gemiddeld lager opgeleid dan autochtonen. Daarom, stelt Dronkers, ‘lijkt er niet veel ruimte voor intergenerationale opwaartse mobiliteit van immigranten in Europa’. (6)

Datzelfde onderzoek van Dronkers brengt nog iets naar boven wat de integratie vertraagt. Bij de tweede generatie blijkt namelijk de culturele invloed van het land van herkomst niet afgenomen. Mogelijk komt dit door de zogeheten ‘transnationale netwerken’, die ontstaan met de immigratie. (7)

Naar het ontstaan en de betekenis van die transnationale netwerken is inmiddels het nodige onderzoek gedaan. Transnationale netwerken bevinden zich als het ware tussen het land van herkomst en het land van aankomst. Het is een eigentijds verschijnsel, mogelijk gemaakt door de communicatietechnologie en het goedkope en snelle reizen.

Ook de huwelijksmigratie vertraagt de integratie, stelt de socioloog Koopmans: ‘Als je een Turks of Marokkaans eerste-generatiegezin hebt waarvan de kinderen vervolgens weer trouwen met een partner uit het land van herkomst, dan hebben we weer een eerste generatie, en weer kinderen die opgroeien in een gezin waarin alleen maar Turks of Marokkaans gesproken wordt. Met een ouder die van toeten noch blazen weet als het gaat om de Nederlandse samenleving.’

Een andere indicatie dat de economische integratie waarschijnlijk traag zal verlopen, is het gemiddeld lage IQ van niet-westerse allochtonen. Psycholoog Te Nijenhuis: ‘We hebben hier al eeuwenlang groepen zigeuners. In Nederland ken ik daar geen IQ-onderzoek naar. Ik ken wel internationaal onderzoek. Zigeuners komen dan op een IQ van ongeveer 81 uit. Borjas had het over een immigratiegeschiedenis van honderd jaar, maar de zigeuners zijn hier al enkele eeuwen. En ze bevinden zich nog steeds in de marge van de maatschappij. Joden hebben een IQ van tussen de 110 en de 115. Een grote groep is eeuwen terug hiernaartoe gekomen. Dat zijn mensen die altijd maatschappelijk succesvol zijn geweest.

Op de korte termijn zie je duidelijke overeenkomsten tussen het gemiddelde IQ en maatschappelijk succes. Autochtone Nederlanders met een IQ van ongeveer 100. Niet-westerse allochtonen met een IQ van 85. Dan een paar kleine studies van Koreanen en Chinezen in Nederland, die heb ik destijds heel voorzichtig een IQ van 105 gegeven, maar dat zou eigenlijk nog wel wat hoger kunnen uitkomen. Misschien dat je dan op 110 zit. De groepen die qua IQ boven de autochtonen zitten, hebben geen moeite met de integratie. Die eronder wel.’

Door het Nederlandse integratiebeleid vertraagt de integratie. De socioloog Koopmans werd in 2003 als deskundige opgeroepen bij de Tijdelijke Commissie Onderzoek Integratiebeleid, beter bekend als ‘de commissie-Blok’. Hij gaf met enkele voorbeelden de negatieve invloed van het Nederlandse integratiebeleid aan. In Nederland bijvoorbeeld, werkte slechts 45 procent van de allochtonen, tegenover 74 procent van de autochtonen. De enige Europese landen die qua verhoudingen slechter scoorden, waren België en Zweden, ook landen met een multicultureel gericht integratiebeleid. En in geen enkel Europees land raakten niet-westerse allochtonen zo vaak in de criminaliteit verzeild als in Nederland. (8)

Over het Nederlandse integratiebeleid schreef Koopmans in die periode een onderzoeksartikel. (9)  Ook hieruit blijken de negatieve effecten. Nederland doet het qua integratie aantoonbaar slechter dan Duitsland. Twee voorbeelden uit het artikel:

In Duitsland is het werkloosheidspercentage onder migranten bijna twee keer zo hoog als het nationaal gemiddelde en ongeveer even hoog als onder de Oost-Duitsers. In Nederland is de werkloosheid onder allochtonen al sinds jaar en dag vier keer zo hoog als onder autochtone Nederlanders.

En:

In 1998 verliet 19 procent van de buitenlandse scholieren in Duitsland het onderwijssysteem zonder diploma, in vergelijking met 8 procent van de Duitsers (…) Doomernik (…) laat zien dat dit percentage onder de autochtone Nederlanders met 8 procent gelijk was aan dat onder de Duitsers. Van de Turkse jongeren in Nederland verliet echter maar liefst 35 procent en van de Marokkanen 39 procent de school zonder diploma op zak. (10) 

Ook de etnische segregatie is in Nederland groter dan in Duitsland. De Berlijnse wijk Kreuzberg wordt ‘Klein-Istanbul’ genoemd, een vaak genoemd schoolvoorbeeld van segregatie, met in 2000 33 procent niet-westerse allochtonen. Maar stel daartegenover in Nederland woongebieden als Amsterdam Zuid-Oost met 67 procent allochtonen of Rotterdam Delfshaven met 69 procent allochtonen. De segregatie in Nederland neemt bovendien toe, blijkt uit een recent rapport van het SCP. (11) En dan de criminaliteit: in Duitsland bestond in 1997 27 procent van de gevangenispopulatie uit niet-westerse allochtonen, in Nederland was dat in 1998 maar liefst 53 procent.

In 2010 deed Ruud Koopmans een groot onderzoek naar de effecten van het integratiebeleid en de verzorgingsstaat op de integratie van niet-westerse allochtonen in acht verschillende Europese landen. (12) De uitkomst: aspecten die wijzen op verminderde integratie nemen toe naarmate de verzorgingsstaat hoger ontwikkeld is. Zoals de segregatie van allochtonen, werkloosheid, criminaliteit en onbekendheid met de taal van het land van aankomst. Maar ook naarmate er minder assimilerende verplichtingen zijn opgelegd en er meer rechten zonder plichten worden weggegeven. Met andere woorden: in hoogontwikkelde verzorgingsstaten met een multicultureel beleid loopt de integratie achter. In landen die een meer verplichtende assimilatiepolitiek voerden, zoals Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland of Frankrijk, of in landen met een laagontwikkelde verzorgingsstaat, gaat de integratie sneller.

Om de gevolgen van het Nederlandse integratiebeleid te schetsen, haalt Koopmans een affaire uit 2007 aan. Een gemeente wilde een vrouw geen uitkering geven omdat ze een boerka droeg en om die reden geen kans maakte op werk. De vrouw stapte naar de rechter en won. Voor het Nederlands rechtssyteem ging vrijheid van godsdienst boven deelname aan het arbeidsproces. Zo leidt, aldus Koopmans, multicultureel beleid tot sociaaleconomische marginalisering. Van alle Europese landen gaat Nederland het verst in dit multicultureel beleid.

De hoeveelheid sociale contacten van allochtonen met autochtonen verschilt sterk per Europees land. De Turken in Frankrijk onderhouden de meeste contacten met autochtone Fransen in privésituaties, de Duitse Turken meer met Duitsers op het werk. De Nederlandse Turken hebben het minst contact met autochtonen.

Die verschillen komen niet in de eerste plaats omdat de verzorgingsstaat in het ene land hoger ontwikkeld is dan in het andere land, constateert Koopmans. Hij houdt hierover een complex exposé.

Zeker, schrijft Koopmans, in sommige gevallen zie je dat het met een laagontwikkelde verzorgingsstaat beter gaat qua integratie dan in een hoogontwikkelde. In Groot-Brittannië, een land met een laagontwikkelde verzorgingsstaat, is de arbeidsparticipatie van de niet-westerse immigranten relatief hoog. En in de meest ontwikkelde verzorgingsstaat, Zweden, is deze zeer laag. In een lager ontwikkelde verzorgingsstaat gaan de immigranten dus kennelijk eerder aan het werk. Maar er zijn ook tegenvoorbeelden. Landen met een hoger ontwikkelde verzorgingsstaat, zoals Oostenrijk, Duitsland en Zwitserland, blijken namelijk weer een hogere arbeidsparticipatie te hebben dan Groot-Brittannië.

Niet de hoogte van de verzorgingsstaat is namelijk doorslaggevend, maar de kwestie of er een verplichtend assimilatiebeleid is, of een multicultureel beleid.

Er is namelijk een ander, belangrijk verschil tussen Groot-Brittannië en de genoemde andere Europese landen. Groot-Brittannië heeft een multicultureel beleid. Waar er sprake is van multicultureel beleid verloopt de integratie slecht. Slecht verloopt de integratie dan ook in Nederland, Vlaanderen en Zweden. In Zweden is de verzorgingsstaat hoger ontwikkeld dan in Nederland en Vlaanderen, maar qua integratie gaat het even slecht. Het niveau van de verzorgingsstaat verklaart ook niet dat de arbeidsproductiviteit in Wallonië hoger is dan in Vlaanderen. In Vlaanderen is de verzorgingsstaat net zo hoog ontwikkeld als in Wallonië. Maar in Wallonië is er wel minder multicultureel beleid.

Kortom: de integratie gaat sneller bij  assimilatiebeleid dan bij multicultureel beleid.

De socioloog Jaap Dronkers deed ook een vergelijkend Europees onderzoek om het integratieproces te meten. Anders dan Koopmans concludeert Dronkers dat de invloed van het verschillende integratiebeleid niet groot kan zijn. Volgens Dronkers komen de verschillen vooral door de organisatie van de ontslagbescherming. (13) Naarmate een werknemer door de wettelijke regelingen moeilijker te ontslaan valt, zijn de werkgevers ook minder geneigd om een allochtoon aan te nemen. In Europese landen met een goede ontslagbescherming komen de allochtonen minder goed aan het werk. Maar belangrijker is volgens Dronkers het land van herkomst:  ‘Het herkomsteffect overspoelt het bestemmingseffect, want het eerste heeft veel meer effect dan het tweede.’ Dronkers stelt vast: immigranten uit de oude EU-landen zijn minder vaak werkloos dan die uit Oost-Europa, Azië en de vroegere koloniën. En dat kan alleen maar door de herkomst verklaard worden. (14)

Ook hier blijkt dus weer, om met Borjas te spreken: etniciteit is sticky. Maar veel immigratiedeskundigen willen daar niet aan. Zo zegt hoogleraar integratie- en migratiestudies Han Entzinger nog in 2011 in een interview: ‘Etniciteit is geen aanwijzing meer voor achterstand.’ (15) Hij onderbouwt dat niet.

En dan nog een opmerking: het is misschien wel helemaal de vraag of integratie economisch gezien wel zo gewenst is. Want door geslaagde integratie verdwijnt juist het economisch voordeel. Dat mag vreemd klinken, maar het ligt eigenlijk voor de hand. Hoogleraar Joop Hartog: ‘Het eventuele voordeel van immigratie zit juist in de ongelijkheid. Je moet immigranten binnenhalen die afwijken van het bestaande patroon. Maar als je die immigranten dan vervolgens gaat opvoeden, en je maakt er een soort Nederlanders van, dan verdwijnt het aanvankelijke voordeel. Je hebt er pas iets aan als ze anders zijn. Dus als we ongeschoolden tekortkomen, moeten we ongeschoolden binnenhalen en als we talent tekort hebben, moeten we talent binnenhalen. Maar als je vervolgens zegt: Ik maak van die ongeschoolden gemiddelde Nederlanders, dan heb je weer geen ongeschoolden.’ (16)

We voeren integratiebeleid dat averechts werkt. We erkennen niet dat etniciteit de doorslaggevende factor is. Zo hoeven we niet verbaasd te zijn als de integratie zich zeer traag voltrekt. Ondertussen hebben velen overspannen verwachtingen van de integratie. Marcel van Dam schreef bijvoorbeeld in 2012 in zijn column in de Volkskrant: ‘Ook in Nederland is de disproportionele achterstand van allochtonen tijdelijk en wordt die snel ingelopen.’ (17) Blijf je met deze roze bril naar de werkelijkheid kijken, dan stapel je teleurstelling op teleurstelling. Realistischer is het als we beseffen dat de integratie van de niet-westerse allochtonen, generatie na generatie, heel traag zal plaatsvinden.

Noten

1 George J. Borjas, Heaven’s Door. Immigration Policy and The American Economy, Princeton University Press, 1999, pp. 136-142.

2 Ibid., p. 40.

3 Ibid., pp. 26-29.

4 Tijana Prokic & Jaap Dronkers, The Differences in Attitudes about their

Society between 14 years old Pupils with and without an Immigration Background; a Crossnational Comparison, MPRA Paper 21637, University Library of Munich, 2010.

5 Fenella Fleischmann & Jaap Dronkers, ‘De sociaaleconomische integratIe van immigranten in de EU. Een analyse van de effecten van bestemmings en herkomstlanden op de eerste en tweede generatie’, Sociologie, jrg. 4 ,2008.

6 Ibid., p. 32.

7 Ibid., p. 33.

8 Tweede Kamer der Staten Generaal, Onderzoek Integratiebeleid, Openbare gesprekken en hoorzittingen, Sdu Uitgevers, 2004, p. 149: ‘Het aandeel van allochtonen in de gevangenispopulatie is in Nederland veruit het hoogste van alle West-Europese immigratielanden.’

9 Ruud Koopmans, ‘Zachte heelmeesters… Een vergelijking van de resultaten van het Nederlandse en Duitse integratiebeleid en wat de WRR daaruit niet concludeert’, Migrantenstudies, jrg. 18, nr. 2, 2002.

10 Ibid., p. 88.

11 Jaco Dagevos, Ruimtelijke concentratie van niet-westerse migranten: achtergronden, gevolgen en aangrijpingspunten voor het beleid, SCP, 2009, p.

9: ‘Concentraties van niet-westerse migranten verdiepen en verbreden zich. Tussen 1998 en 2008 is het aandeel gemeenten met meer dan 10% niet-westerse migranten verdubbeld (van 6% naar 13%), terwijl het aandeel gemeenten met tussen de 0% en 5% niet-westerse migranten tussen 1998 en 2008 aanzienlijk is afgenomen (van 79% naar 67%).’

12 Ruud Koopmans, ‘Tradeoffs between Equality and Difference Immigrant Integration, Multiculturalism, and the Welfare State in Cross-National Perspective’, Journal of Ethnic and Migration Studies, jrg. 36, nr. 1, 2010.

13 Fenella Fleischmann en Jaap Dronkers, ‘De sociaaleconomische integratie van immigranten in de EU. Een analyse van de effecten van bestemmingsen herkomstlanden op de eerste en tweede generatie’, Sociologie, jrg. 4, 2008.

14 Ibid., p. 27.

15 Jelle van der Meer en Marcel Ham, ‘Het einde van het integratiebeleid. Wetenschappers en denkers in debat over maatschappelijke kwesties’, website Sociale Vraagstukken, 23 december 2011.

16 Dit punt wordt ook gemaakt door Borjas, in: George J. Borjas, p. 32.

17 Marcel van Dam, ‘Mensen laten barsten is ook een principe’, de Volkskrant, 16 februari 2012.

NCRV en KRO rechts van het midden?

Ik was te gast in het Mediaforum van het NCRV programma Lunch! op Radio 1. Samen met journalist Max van Wezel. Het ging onder andere over de wens van de NCRV en de KRO om net als de VARA dagelijks, en veel, opiniërende nieuwsprogramma's uit te gaan zenden. Taco Rijssemus, mediadirecteur bij de KRO was ook in de studio en hij zei dat er 'andere vragen' gesteld moeten worden vanuit een richting die 'rechts van het midden' gezien moet worden. NCRV en KRO 'rechts van het midden?' Daar keken zowel Van Wezel als ik van op. Het punt is natuurlijk dat zowel de KRO als de NCRV denken vanuit dezelfde Gooise elitesfeer als de VARA dit doet. Als je nooit een probleem hebt gehad om je kind op een witte school te krijgen, simpelweg omdat er in je omgeving alleen maar witte scholen zijn, dan zul je ook nooit de problemen van de multicultuur aanvoelen van binnenuit, en er dus ook nooit kritisch over kunnen berichten. Ja, dat had ik moeten zeggen. In plaats daarvan begon ik over de dure villa van Fons de Poel. Je kreeg er wel discussie van.

Hier de link naar de pagina waarop de audio van het Mediaforum van gisteren te vinden is. (Even naar beneden scrollen, het is niet anders.)

Bij de Olympische Spelen een hoofddoek op

Is de sporthoofddoek een grote stap voorwaarts voor de emancipatie van de moslima's? De FIFA wil de sporthoofddoek toestaan. Anders mag Iran niet meedoen.  Ik deed op 11 mei in het radioprogramma Dichtbij Nederland mee in een vooral door mij snel verhittend debat. Want dit werd namelijk serieus beweerd. Dat vrouwen zich dankzij de hoofddoek konden ontwikkelen. Maar vrouwen in Iran kiezen helemaal niet voor die hoofddoek! Je bevestigt zo een opgelegd symbool van onderdrukking! Begrijp dat nou! Nee hoor. Met name vrouwen zeggen vandaag de dag: Wie progressief wil zijn, draagt een hoofddoek. Daar zakt mijn broek van af. Maar kennelijk dringt dat niet meer door.
Hier de link naar de audio. Op ongeveer 16 minuten.

Verschenen: de bijbel voor Eurocritici

De bijbel van de eurocritici is verschenen. Alhoewel, het is vooral een bijbel voor de EU-critici, met een grote liefde voor Europa.


Bij de Vlaamse uitgeverij Halewyck verscheen een omvangrijk boekwerk met eurokritische artikelen. Het werd samengesteld door vader en zoon Wim en Sam van Rooy, die eerder ook al zo'n omvangrijk boekproject samenstelden over de islam, getiteld De islam. Kritische essays over een politieke religie. Dat was al een enorme operatie om een gigantisch verschijnsel intellectueel te vattten, en nu, met die boek over Europa is een niet minder omvangrijke poging ondernomen om een verschijnsel te omvatten dat meer en meer ons dagelijks leven beheerst: de onstuitbare groei van het bestuurlijke monstrum dat de EU heet. Dit boek heet Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU. Over dat boek over de islam was ik kritisch, gezien de opzet. Ik geloof niet dat een theologische benadering van de islam ons veel wijzer maakt over het verschijnsel islam in onze samenleving, omdat in de praktijk het gevaar van de islam niet schuilt in de theoretische finesses van de ideologie die de islam zou zijn. Ik denk steeds meer dat we eigenlijk op moeten houden met zoveel aandacht te besteden aan de islam op de wijze zoals gereformeerde intellectuelen aandacht besteden aan de bijbel. Waar het om gaat is: hoe richten we onze maatschappij zo in dat de islam er zo min mogelijk kwaad kan.

Maar goed. Over dit EU boek ben ik veel enthousiaster. Het is van kaft tot kaft een fascinerende onderneming waarin veel schokkende feiten staan die ik niet kende, en ik denk velen niet.


In de inleiding gaat de Belgische Arabist Remi Hauman kort in op de pogingen die in het bureaucratische EU apparaat al sinds jaar en dag worden ondernomen om Turkije op te nemen in de Unie. Alhoewel uit enquetes al tientallen jaren blijkt dat de Europese volkeren tegen zo'n opname zijn, gaat het besluitvormingsproces achter de schermen onvermijdelijk door met de ijzeren regelmaat van een machinerie. Telkens weer wordt er een kleine stap genomen die deze opname dichter bij de onvermijdelijkheid brengt. En passant maakt Hauman daarbij melding van iets wat mij onbekend was: sinds eind vorig jaar zijn Turkse ambtenaren in Brussel officieel betrokken bij het proces naar het EU lidmaatschap van Turkije toe! Het staat er letterlijk:

In oktober 2011 ondertekende men in Straatsburg zelfs een overeenkomst voor de detachering van Turkse ambtenaren bij de diensten van de Commissie in Brussel, die daarna het Europees beleid mee mogen bepalen.

Het is misschien wel dat wat de meeste weerzin oproept tegen het EU project: Het intrinsiek ondemocratische, zeg maar gerust achterbakse karakter ervan. De Britse historicus Robert Conquest geeft in een artikel over de geschiedenis van de EU idee aan dat het ondemocratische, opdringerige karakter eigenlijk noodzakelijk is omdat de EU niet gegroeid is uit een burgersentiment, zoals dit wel het geval was bij veel natiestaten, ook al was daarbij ook vaak sprake van een dwangelement.

Wat niet wil zeggen dat Europa als culturele beschavingsgedachte niet zou leven onder Europeanen. Maar Europa en de EU, dat zijn twee heel verschillende dingen, en dat is een rode lijn die door Europa wankelt loopt. Eigenlijk zijn alle auteurs wel Europeanen in de geest, althans die indruk krijg je. Daarom is de retoriek van de zich progressief noemende intellectuelen zo kwalijk. zij zetten de EU critici weg als eng-nationalistische provincialen.

En als dit 'ideologische' argument van de bestuurselite geen vat heeft op de bevolking, dan probeert men het wel met het 'economische argument', dat simpelweg luidt: We worden er allemaal beter van, van de EU. Met een simpel voorbeeld geeft Conquest aan, dat er van deze zogenaamde wetenschap niets waar is:

In het Zwitserse referendum over Europa dat in 1992 gehouden werd, pleitte het politieke, financiële en industriële establishment voor een ja-stem. Ze waarschuwden dat een ‘nee’ rampzalig zou zijn voor de economie. De Zwitserse kiezers stemden ‘nee’. De beurs nam een hoge vlucht, de rentevoeten daalden en het ging de economie voor de wind, net zoals voordien het geval was.

Conquest vat in zijn artikel de principieel ondemocratische handelswijze van de EU handzaam samen. Het staat er zo droogjes, maar het is natuurlijk weerzinwekkend:

De Europese Raad van regeringsleiders houdt een paar keer per jaar een besloten bijeenkomst en delegeert de meeste beslissingen naar de Raden van de Europese ministers van de diverse departementen. Ook zij handelen hun zaken af in het geheim en beslissen over beleidslijnen, waarna ze die beslissingen doorspelen aan de Europese Commissie van eenentwintig8 benoemde leden, die de aanzet geven tot de eigenlijke wetgeving. Onder hen staan ruim twintigduizend bureaucraten (met belastingvrije salarissen) die de reglementeringen samenstellen. Honderden permanente commissies vergaderen dagelijks. In de hele organisatie is vrijwel geen sprake van publieke verantwoordelijkheid.

Het is inderdaad een gesloten machine die ons keer op keer lastig valt met een onzinnig regelnet met geen enkel ander doel dan het creëren van uniforme regels om de burgers in de Europese landen willoos slachtoffer te maken van een Kafkiaans onderwerpingsmechanisme waaruit geen ontsnappen mogelijk is.

En dit is wat telkens meer machteloze woede oproept. Het lijkt er dan ook op dat het zogenaamde harmoniemodel van de EU, ogenschijnlijk bedoeld vanuit de gedachte 'nooit meer oorlog' eigenlijk de bron is geworden voor een nieuw conflictmodel. Steeds meer volkswoede richt zich op het onzichtbare 'Brussel'.


Zeer onthullend is het artikel van de Britse politicoloog en journalist John Laughland. Laughland zet uiteen dat de ideologische ondersteuning van de groot-Europese gedachte al sinds jaar en dag gebaseerd is op de 'nooit meer oorlog' retoriek van na WOII, waarbij 'het nationalisme' wordt aangewezen als de grote boosdoener achter het nazisme. Dat is bekend. Maar de ideologie van de nazi's was, zet Laughland zeer overtuigend uiteen, nu juist niet gebaseerd op dat verfoeide nationalisme, maar op een Europese gedachte die als twee druppels water lijkt op de huidige Europese gedachte. De nazi's hadden als het ware een watermerk voor de EU ontworpen. Laughland zegt natuurlijk niet dat het nazisme gelijk staat aan de EU, of, sterker nog, dat de EU een nazistische ideologie zou zijn. Hij ziet wel een overeenkomst in denken. Waarbij hij er natuurlijk aan toevoegt dat het nazisme zich door middel van geweld over Europa verspreidde. Van zoiets is bij de EU geen sprake. Maar zijn analyse is door de vele overtuigende voorbeelden verbijsterend sterk en maakt duidelijk dat de retorische verantwoording achter de EU juist gebaseerd is op een gebrek aan historisch bewustzijn, precies tegenovergesteld aan wat het pretendeert te zijn.

Laughland stelt:

Nazi’s, Vichyieten, Italiaanse fascisten en anderen spendeerden vele oorlogsjaren – zoals zij en hun spirituele voorgangers hadden gedaan in de jaren dertig – met het ontwikkelen van gesofisticeerde programma’s voor Europese economische en politieke integratie.

Hij komt daarbij zoals gezegd met concrete voorbeelden:

Arthur Seyss-Inquart, de Oostenrijkse minister van Veiligheid en Binnenlandse Politiek in 1938, die later de commissaris werd van het bezette Nederland, vond dat de natiestaat klein en nietig was in vergelijking met het grote ensemble dat Duitsland in Europa aan het creëren was. Zich richtend tot zijn Nederlandse onderdanen zei hij: ‘Boven en buiten het concept van de natiestaat zal het idee van een nieuwe gemeenschap in een nieuwe ruimte gegeven door de geschiedenis ons omvormen tot een nieuw spiritueel rijk... Het nieuwe Europa van solidariteit en coöperatie tussen de volkeren, een Europa zonder werkloosheid, economische en monetaire crisissen, een Europa van de planning en verdeling van arbeid, met de meest moderne productiemiddelen en een continentwijd systeem van handel en communicatie ontwikkeld op een gemeenschappelijke basis tot zijn beschikking, zal een verzekerde fundering vinden en een snel vergrotende welvaart, eens de nationale economische barrières zijn weggenomen.’

Tot in het hoogste niveau leefde onder de nazi's deze groot-Europese gedachte, waarbij, net als nu bij de EU, het opheffen van de natiestaten zou leiden tot een Europa zonder oorlog:

Zelfs Hitler, die minder geïnteresseerd was in het Europese idee dan zijn chef propaganda Joseph Goebbels of zijn minister van Buitenlandse Zaken Joachim von Ribbentrop, drukte de mening uit dat een Europees systeem gebaseerd op onafhankelijke natiestaten anarchistisch was. Hij en Mussolini vaardigden in augustus 1941 een gemeenschappelijk communiqué uit waarin stond dat de Nieuwe Europese Orde de oorzaken zou verwijderen die hebben geleid tot Europese oorlogen in het verleden. ‘

Zelfs onder spraakmakende neo nazi's na de oorlog, zoals Sir Oswald Mosley, schrijft Laughland, was de Europese Unie als ideaal zeer levend, en werd het in periodieken als The European uitgedragen.

Ik had me deze ideologische overeenkomst nooit gerealiseerd. Het maakt duidelijk van welk een cynisme de retoriek van de eurofiele intellectuele elite eigenlijk is. Hoe goed misschien ook bedoeld.

Europa wankelt bevalt hiernaast nog veel interessante verhandelingen. Zo wordt de herkomst van het nu veelgebruikte begrip EUSSR uiteen gezet: Er zouden concrete plannen geweest zijn van Europese sociaal democraten en Sovjetleiders om, in een vlucht voorwaards aan het einde van de Koude Oorlog, te komen tot één bestuurlijke linkse staatseenheid. Ik moet zeggen dat daar wel erg een complotsfeer omheen hangt.

Pijnlijk is de vergelijking die Victor van der Sterren, ook medewerker aan De Dagelijkse Standaard trekt tussen de EU en de VS:

Eurofederalisten wijzen graag naar de VS als het voorbeeld voor hun gedroomde Verenigde Staten van Europa. De vergelijking is wellicht accurater dan ze zelf denken, maar dat pleit beslist niet voor ze. De Verenigde Staten begonnen hun bestaan namelijk als een confederatie van onafhankelijke staten, en werden pas later een federatie met een veel sterkere centrale overheid. De directe aanleiding voor die verandering zal de Europeanen van vandaag de dag heel bekend voorkomen: een opstand van radeloze burgers die genadeloos werden uitgeperst door een samenwerkingsverband van de politieke en financiële elite.

De bestuurselite van de VS had na de Amerikaanse burgeroorlog zoveel schulden gemaakt dat men naar een nieuwe manier zocht om de burgers uit te zuigen. Dat maakte goeddeels een einde aan de onafhankelijkheid van de Amerikaanse staten. Dus eigenlijk een heel ongelukkige vergelijking. Met geweld werd een opstand van burgers neergeslagen. Het leidde uiteindelijk tot een onmogelijke situatie met een onbeschaamde machtsconcentratie:

Het resultaat zien we nu: de kliek van politici-bankiers heeft de macht nooit meer opgegeven. Latere presidenten (zoals Andrew Jackson) hebben alles gedaan om de macht van deze elite te bevechten, maar het bleek keer op keer een hopeloze strijd. De VS kampt nu met een staatsschuld van meer dan vijftien duizend miljard dollar en talloze Amerikanen hebben zich verenigd in protestbewegingen, als een soort moderne Shays’ Rebellion. Ook nu zijn ze helaas kansloos tegen de despotische macht van een federale overheid die zich gelieerd heeft met corrupte bankiers.

De vergelijking met de EU dringt zich op, stelt Van der Sterren niet ten onrechte.

Er staan in het boek overigens ook liefdesbetuigingen aan Europa. Een prachtig stuk over de geest van Oost-Europa bijvoorbeeld, en een schitterend essay van Benno Barnard over het Belgische dorp waar hij woont, pal op de taalgrens. Zoals gezegd, de weerzin tegen de EU is voor de auteurs geen weerzin tegen Europa.

Uiteraard is er ook veel aandacht voor de economische kant van het EU project. de Duitse econoom Wilhelm Hankel ziet de val van de euro als de redding van Europa. De invloedrijke Hankel laat een geluid horen dat je onder Nederlandse economen zelden hoort:

Nooit is het Europa meer voor de wind gegaan dan in de jaren vóór de invoering van de euro. En uiteindelijk zal men naar dat systeem van nationale valuta en wisselkoersen moeten terugkeren, daar is geen ontkomen aan: staat en munt laten zich niet zomaar scheiden! Het is de enige mogelijkheid om nationale welvaart (een basisvoorwaarde voor democratie) te koppelen aan Europese of mondiale integratie. Zonder een stabiele munt waarvoor elk land individueel verantwoordelijk is, hoeft men geen gestage economische groei te verwachten en zeker geen Wirtschaftswunder zoals Duitsland dat na de Tweede Wereldoorlog aan de wereld getoond heeft. Alleen met een nieuw en verbeterd Europees Monetair Stelsel (EMS), analoog aan het preeurotijdperk, kan Europa zijn toekomst veiligstellen en zich vlot in de wereld(economie) van de 21ste eeuw inschrijven.

Verder wordt in een uitputtende analyse weergegeven hoe in een land als Roemenië feitelijk nog steeds de machtsverhoudingen uit de communistische tijd gelden, en dit land alleen door bedrog in de EU opgenomen had kunnen worden. De overeenkomst met het opnemen van de frauduleuze staat Griekenland in de EU en later binnen het eurosysteem is goed.

Voor wie daarin geïnteresseerd is, valt deze bijna een uur durende documentaire van de ZDF aan te raden.

Er staat nog veel meer in Europa wankelt.

Thierry Baudet zet uiteen hoe het Europese rechtstelsel, de Raad van Europa, onder het mom van een rechtbank voor mensenrechten, een juridisch waterhoofd is geworden. Er wordt niet zozeer recht gesproken, alswel politiek bedreven.

Ook is er een gedetailleerd en concreet artikel over hoe de politieke structuur van de EU toegerust is voor de machtsuitoefening van de elite. En er zijn stiukken over nationalisme, maar ook over de islamisering van Europa.

Europa wankelt is de bijbel voor elke euroscepticus. Een meesterstuk.

Het boek werd samengesteld door Wim van Rooy, Remi Hauman en Sam van Rooy.

Hier een link voor wie het boek wil bestellen.

Op de radio. Over Stratmann.

En weer over Ruud Stratmann, de vermoorde juwelier in Den Haag. In het radioprogramma Dichtbij Nederland, met presentatrice Funda Müjde. De weduwe was in het nieuws geweest. Een kalme, misschien wel wat al te kalme vrouw, die zei niks te willen doen met de haat op de daders. Verstandig. Als slachtoffer kun je niks met rancune. Wat blijft is de slechte weergave van de feiten in de media, en door de politie. En over het feit dat we niet mogen weten dat het hier wel degelijk om een immigratieprobleem gaat. Ook ging het een uur lang over vele andere onderwerpen, zoals een merkwaardig TV spotje over ongeboren kinderen in India.
Hier de audiostream.

Was bij radio 1, over Stratmann

In het Mediaforum van het NCRV radioprogramma Lunch! zat ik. Om een mening te geven over de tepelaffaire met Carice van Houten op de cover van Nieuwe Revu. Was er dan een affaire? Nu wel. Maar het ging vooral over hoe de media ingaan op de moordenaars van Ruud Stratmann. Nogal kritiekloos, als je het mij vraagt en ik was blij dat punt even op prime time Radio1 te kunnen maken. En o ja, waarom de laatste kijkers nu ook al weghollen bij CNN.
Hier de link naar de audio. 

Moord Ruud Stratmann. De vragen die blijven.

Nu de twee overvallers zijn opgepakt, blijven vier grote vragen liggen.

Update: Blijkens dit bericht van het OM, wil justitie met terugwerkende kracht alle verwijzingen naar de aard van de daders uit ons geheugen wissen.

1. Het kan heel goed aan het slappe optreden van de politie liggen dat Stratmann is overleden. Nadat het bekend was dat de overval had plaatsgevonden heeft de politie drie kwartier gewacht voor ze de juwelierswinkel binnen durfden gaan, zo berichte Onmroep West Al die tijd lag Stratmann zwaar gewond in zijn winkel. Pas daarna zou hij gereanimeerd worden. Hij zou uren daarna in het ziekenhuis overlijden. Volgens een van de reacties onder het stuk heeft het zelfs nog langer geduurd voor de politie de winkel binnen durfde:

ik kan verklappen dat er veel langer dan 3 kwartier is gewacht met binnenvallen. in totaal bijna een half uur langer en dit is met de meldingen op p2000 aan te tonen overigens mochten mensen hierover struikelen.

De politie wilde niet reageren op de kritiek. De trage reactie van de politie blijkt in Den Haag een bron te zijn van veel meer ergernis:

Heb 3weken later zelf een inbraakmelding doorgegeven ,heb gezegd dat ik niet wist of de daders nog in die zaak zaten.Heb 3 uur kunnen wachten voordat er eindelijk een politieauto kwam nadat er al 4x een politieauto langs was gereden ,stopte keek en gewoon doorreed.Heb hier mijn beklag over gedaan en toen kreeg ik te horen,Mijnheer zo werken wij bij de politie ,wij zijn de auto die de inbraakmeldingen opnemen en u was niet de eerste die belde dus moest u even wachten,tegenwoordig BEL IK NIET MEER .stel je voor dat er nog IEMAND binnen was toen ik voor die deur stond en weg wou vluchten In het ergste geval had ik ook NEERGESTOKEN kunnen worden Had ik daar ook misschien 3 uur kunnen liggen

2. Zelfs toen politie Haaglanden de identiteit van de (toen nog voortvluchtende) daders al kende, gaven ze het etnische profiel niet prijs. Dat blijkt uit dit bericht. Je vraagt je af waarom de politie toch zo hun best deed dat de daders niet gepakt zouden worden. Kennelijk is het instand houden van de multiculturele mythe altijd nog belangrijker dan het oplossen van misdaden. Pas toen de Belgische politie het persoonlijke profiel van de twee naar buiten bracht, kon de Nederlandse politie niet meer achterblijven. Daarna zouden de twee tamelijk snel gepakt worden.

Dat de politie zo lang zo terughoudend bleef over de etnische afkomst van de twee, is des te ernstiger daar we het in deze buurt over een specifiek allochtonenprobleem hebben. Dat blijkt uit de reactie van deze 'ondernemer'  onder een bericht bij Omroep West. Het geeft precies aan wat er speelt. Dit soort informatie bleef in de berichtgeving van de publieke omroep, zoals gewoonlijk, weer eens achterwege, daarom citeer ik hier uitvoerig. Het gaat hier niet zomaar om wat obligaat 'schelden op buitenlanders', het is precieze informatie van iemand die zelf zegt ook van allochtone afkomst te zijn:

heel erg triest wat er gebeurd is.. ik ken die man persoonlijk en ik kan het nog nauwelijks bevatten dat hij er gewoon niet meer is ,en wat zijn vrouw en kinderen moeten doormaken in deze tijd het is gewoon hartverscheurend!!! zelf ben ik ook ondernemer in deze buurt ik heb onder andere al 2 overvallen en meer dan 10 inbraken meegemaakt in de tijd dat ik hier zit (15jaar) als we het geld hebben om te verhuizen dan gaan we ook heel erg snel weg hier ,want het word met de dag erger ...


het zijn helaas wel de allochtonen die zich hier merendeels aan schuldig maken , ik zeg helaas.. omdat ik ook van allochtoonse afkomst ben


ik heb het dan over de crackverslaafde junkies ,jong marokaans straattuig antiliaans straattuig en al het tuig wat uit oost europa komt oa bulgarije roemenie en hongarije en polen van turken , surinamers en hindoestanen, heb ik geen last ,,wat ik door de jaren heen gezien heb,is dat die groep gewoon hardwerkende mensen zijn ,respect en behulpvol naar anderen toe ,uiteraard heb je ook wel rotte appels ertussen zitten,maar bij die gemeenschappen is dat maar een heel klein percentage vergeleken met de antiliaans en marokaanse gemeenschap helaas merk ik ook een toename van oosteuropees straattuig die zich in deze buurt genesteld hebben ,dat word de komende jaren alleen maar erger zelf vermoed ik dat de daders uit oosteuropa komen ,helaas zijn er geen geluidsopnames van de overval ,maar aan het accent kan je meestal al horen ,waar je zoeken moet ook zouden ze wat moeten doen aan al die cafe'tjes en koffiehuisjes ,die hier met paddestoelen uit de grond schieten ,want daar zit het grootste tuig namelijk,, er zijn namelijk al eens invallen geweest,en daarbij zijn heel wat dingen gevonden die niet door de beugel kunnen ,ik snap niet waarom ze die tenten niet dicht hebben gegooid,, ook lijkt het me gek dat die eigenaren nooit het slachtoffer zijn geworden van dit soort praktijken ,aangezien de rest wel de nodige overvallen en inbraken meegemaakt hebben


ik heb het over die panden vlakbij dat kruispunt van tram 12 en 2 helaas durft mijn zus daar niet meer langs telopen omdat ze al een aantal keren lastiggevallen is ,,dus moet ik haar nu ophalen vanaf de tramhalte wat op 200meter lopen van mijn huis .tis toch te gek voor woorden!!!!!


van de 10 ondernemers die ik heb gesproken zijn er 8 die vervelende dingen meegemaakt hebben zoals ,,inbraken ,,overvallen,,betalen met vals geld ,vernieling,,,mishandeling ook heb ik al een aantal malen meegemaakt ,dat de jongens van de schilderswijk en delfstelaan op rooftocht trokken door mijn straat ,het ligt er maar 300meter vandaan ,er worden dan fietsen gestolen ingebroken in huizen en auto;s het is namelijk een wereld van verschil als je 300meter de andere kant opgaat dan kom je in de buurt van de laan van meerdervooort waar het nog Ok is ,.en 300meter de andere kant en je zit in islamabad

3. Misschien kunnen de overvalteams van de Nederlandse politie ook worden geïnstrueerd dat er in Nederland huizen zijn met een achterdeur. Toen het overvalteam met veel poehah de voordeur intrapte van de woning in Zoetermeer waar een van de jongens zich bevond, ging die er vandoor via de achterdeur. In Amerikaanse politiefilms zie je altijd dat er ook een paar agenten staan te wachten bij de achterkant van het huis. Het is dus niet zulke heel bijzondere informatie.

4. Je vraagt je af hoe het zit met het schuldbesef zit van de ouders. De moeder van een van hen, de Koerdische Ziya Borukcu zei eerst nog ervan overtuigd te zijn dat haar zoon de moord onmogelijk gepleegd kon hebben. De vader liet zich later interviewen door RTL Nieuws, en maakte daarbij de indruk dat het allemaal een donderslag bij heldere hemel was geweest:

"Ik had dit nooit verwacht van Ziya. Hij was altijd een rustige jongen, die zelfs bang was voor spinnen. Als hij een spin zag, moest zijn moeder of ik komen, om die op te pakken."

Let wel, we hebben het hier over een klantje van de reclassering. Wanneer je als ouders zo je handen ervan af blijft trekken, maak je duidelijk geen flauw idee te hebben dat er in je eigen opvoeding misschien ook iets mis is gegaan. Het is in dit verband ook niet zo vreemd dat de ouders weigerden om hulp te verlenen bij het politie onderzoek.

Dat is weer een voorbeeld van de mentaliteit die onder veel allochtonen bestaat: Wel schaamtecultuur, maar geen besef voor maatschappelijke verantwoordelijkheid. Tenminste, zolang het de Nederlandse samenleving betreft.

Maar dat soort aspecten komen natuurlijk weer niet aan de orde in de media. Je moet het tussen de regels door oppikken.