‘Lager IQ vertraagt integratie allochtonen’

Hieronder als voorpublicatie een hoofdstuk uit mijn bij Uitgeverij Van Praag verschenen boek Het immigratietaboe. 10 wetenschappers over de feiten.

Voor dit boek voerde ik gesprekken met tien economen, demografen, sociologen, een psycholoog, juriste, en een cultureel antropoloog over de gevolgen van de immigratie in Nederland. Ik koos hen omdat ze eigenstandig onderzoek hebben gedaan. Concreet wetenschappelijk onderzoek wel te verstaan, geen beschouwingen en essays. Zo sprak ik met Hans Roodenburg, inmiddels gepensioneerd hoofdonderzoeker bij het CPB (en ook bekend als blogger bij De Dagelijkse Standaard), professor Joop Hartog, onderwijssocioloog Jaap Dronkers, socioloog Ruud Koopmans, cultureel antropoloog Hans Werdmölder en psycholoog Jan ten Nijenhuis. De meesten van hen kregen ieder op hun eigen manier last met de taboes die er om het onderwerp immigratie hangen. Soms kwam er geen geld voor onderzoek. Soms was er regelrechte tegenwerking. Soms werden er speciaal rapporten gemaakt om hun onderzoek onderuit te halen.

Maar het is vooral opvallend hoe weinig aandacht er in de media was voor hun werk.

De uitkomsten waar zij mee kwamen, hebben over het algemeen het maatschappelijk debat nauwelijks bereikt. Dat debat wordt beheerst door emoties. Hier gaat het om de feiten: lange termijn tendensen, uitkomsten uit grote databestanden.

Die feiten over de gevolgen van de immigratie doen ertoe omdat we, blijkt uit demografisch onderzoek, en uit de ontwikkelingen binnen de EU, aan de vooravond staan van nog veel meer immigratie dan we nu al achter de rug hebben.

De onderwerpen die in dit boek behandeld worden zijn o.a.: de mythe van de kennismigratie. Immigratie en het effect op de verzorgingstaat. De demografische ontwikkelingen in de wereld en de voorspelling ten aanzien van de immigratie in Nederland. De vraag hoe het komt dat moslims slechter integreren dan andere niet-westerse allochtonen. Het negatieve effect van etnische diversiteit in de schoolklas. De vergroting van de inkomensverschillen door immigratie. Hoe Europese regelgeving de beheersing van de immigratie onmogelijk maakt. Het netwerk van de internationale verdragen. Het taboe op de bevolkingspolitiek. De invloed van het politiek correcte denken op het onderzoek naar de biologische oorzaken van etnische verschillen. De werkelijke cijfers bij de criminaliteit. De invloed van de werkgevers en de tegenstand van de vakbonden.

Het immigratietaboe. 10 wetenschappers over de feiten is via deze link te bestellen. 



***

Voorpublicatie

De inherente traagheid van de integratie

Er bestaat nauwelijks langetermijnonderzoek over de integratie van immigranten. In Nederland al helemaal niet. In de VS werden immigranten een eeuw gevolgd. De integratie bleek zeer traag te verlopen. IQ-verschillen zullen de integratie verder vertragen. Ook het Nederlandse multiculturele beleid is een extra vertragende factor. Maar het tempo verschilt sterk per etnische groep. In de VS werd langetermijnonderzoek over de integratie van immigratie gedaan door George J. Borjas. Die analyseerde in Heaven’s Door het inhaaleffect van de eerste grote immigratiegolf in de VS, tussen 1880 en 1924. Hij kwam tot de conclusie dat de huidige immigranten in de VS er zeker een eeuw over zouden doen voor, generatie na generatie, het integratieproces voltooid zou zijn. (1)

Het ging, gaf Borjas aan, bij deze eerste grote immigratiegolf niet om de traditionele Amerikaanse immigranten, zoals Engelsen, Duitsers en Zweden, maar om Polen, Russen en Italianen. Aan de hand van IQ-testen voor het Amerikaanse leger (ingevoerd bij WO I) stelde hij vast dat het economisch potentieel van deze groep minder was dan van de eerdere immigranten.(2) Maar bij de huidige immigratiegolf in de VS is de kans op snelle integratie nog kleiner. Deze groep bestaat voor het grootste deel uit Mexicanen. (3)

Waarschijnlijk zullen de niet-westerse allochtonen in Europa er ook lang over doen om volledig te integreren. De onderwijssocioloog Jaap Dronkers deed onderzoek naar de maatschappijvisie van 14-jarigen in Europa. (4) Uit dat onderzoek blijkt: de niet-westerse allochtone 14-jarigen denken veel negatiever over het Westen dan de autochtone 14-jarigen. Ze hebben weinig vertrouwen in de overheid en staan negatief tegenover vrouwenrechten. Er is nauwelijks verschil tussen de eerste en de tweede generatie niet-westerse allochtonen. Uit ander onderzoek van Dronkers blijkt dat de integratie sneller gaat naarmate de ouders beter opgeleid zijn. (5) Niet-westerse allochtonen zijn gemiddeld lager opgeleid dan autochtonen. Daarom, stelt Dronkers, ‘lijkt er niet veel ruimte voor intergenerationale opwaartse mobiliteit van immigranten in Europa’. (6)

Datzelfde onderzoek van Dronkers brengt nog iets naar boven wat de integratie vertraagt. Bij de tweede generatie blijkt namelijk de culturele invloed van het land van herkomst niet afgenomen. Mogelijk komt dit door de zogeheten ‘transnationale netwerken’, die ontstaan met de immigratie. (7)

Naar het ontstaan en de betekenis van die transnationale netwerken is inmiddels het nodige onderzoek gedaan. Transnationale netwerken bevinden zich als het ware tussen het land van herkomst en het land van aankomst. Het is een eigentijds verschijnsel, mogelijk gemaakt door de communicatietechnologie en het goedkope en snelle reizen.

Ook de huwelijksmigratie vertraagt de integratie, stelt de socioloog Koopmans: ‘Als je een Turks of Marokkaans eerste-generatiegezin hebt waarvan de kinderen vervolgens weer trouwen met een partner uit het land van herkomst, dan hebben we weer een eerste generatie, en weer kinderen die opgroeien in een gezin waarin alleen maar Turks of Marokkaans gesproken wordt. Met een ouder die van toeten noch blazen weet als het gaat om de Nederlandse samenleving.’

Een andere indicatie dat de economische integratie waarschijnlijk traag zal verlopen, is het gemiddeld lage IQ van niet-westerse allochtonen. Psycholoog Te Nijenhuis: ‘We hebben hier al eeuwenlang groepen zigeuners. In Nederland ken ik daar geen IQ-onderzoek naar. Ik ken wel internationaal onderzoek. Zigeuners komen dan op een IQ van ongeveer 81 uit. Borjas had het over een immigratiegeschiedenis van honderd jaar, maar de zigeuners zijn hier al enkele eeuwen. En ze bevinden zich nog steeds in de marge van de maatschappij. Joden hebben een IQ van tussen de 110 en de 115. Een grote groep is eeuwen terug hiernaartoe gekomen. Dat zijn mensen die altijd maatschappelijk succesvol zijn geweest.

Op de korte termijn zie je duidelijke overeenkomsten tussen het gemiddelde IQ en maatschappelijk succes. Autochtone Nederlanders met een IQ van ongeveer 100. Niet-westerse allochtonen met een IQ van 85. Dan een paar kleine studies van Koreanen en Chinezen in Nederland, die heb ik destijds heel voorzichtig een IQ van 105 gegeven, maar dat zou eigenlijk nog wel wat hoger kunnen uitkomen. Misschien dat je dan op 110 zit. De groepen die qua IQ boven de autochtonen zitten, hebben geen moeite met de integratie. Die eronder wel.’

Door het Nederlandse integratiebeleid vertraagt de integratie. De socioloog Koopmans werd in 2003 als deskundige opgeroepen bij de Tijdelijke Commissie Onderzoek Integratiebeleid, beter bekend als ‘de commissie-Blok’. Hij gaf met enkele voorbeelden de negatieve invloed van het Nederlandse integratiebeleid aan. In Nederland bijvoorbeeld, werkte slechts 45 procent van de allochtonen, tegenover 74 procent van de autochtonen. De enige Europese landen die qua verhoudingen slechter scoorden, waren België en Zweden, ook landen met een multicultureel gericht integratiebeleid. En in geen enkel Europees land raakten niet-westerse allochtonen zo vaak in de criminaliteit verzeild als in Nederland. (8)

Over het Nederlandse integratiebeleid schreef Koopmans in die periode een onderzoeksartikel. (9)  Ook hieruit blijken de negatieve effecten. Nederland doet het qua integratie aantoonbaar slechter dan Duitsland. Twee voorbeelden uit het artikel:

In Duitsland is het werkloosheidspercentage onder migranten bijna twee keer zo hoog als het nationaal gemiddelde en ongeveer even hoog als onder de Oost-Duitsers. In Nederland is de werkloosheid onder allochtonen al sinds jaar en dag vier keer zo hoog als onder autochtone Nederlanders.

En:

In 1998 verliet 19 procent van de buitenlandse scholieren in Duitsland het onderwijssysteem zonder diploma, in vergelijking met 8 procent van de Duitsers (…) Doomernik (…) laat zien dat dit percentage onder de autochtone Nederlanders met 8 procent gelijk was aan dat onder de Duitsers. Van de Turkse jongeren in Nederland verliet echter maar liefst 35 procent en van de Marokkanen 39 procent de school zonder diploma op zak. (10) 

Ook de etnische segregatie is in Nederland groter dan in Duitsland. De Berlijnse wijk Kreuzberg wordt ‘Klein-Istanbul’ genoemd, een vaak genoemd schoolvoorbeeld van segregatie, met in 2000 33 procent niet-westerse allochtonen. Maar stel daartegenover in Nederland woongebieden als Amsterdam Zuid-Oost met 67 procent allochtonen of Rotterdam Delfshaven met 69 procent allochtonen. De segregatie in Nederland neemt bovendien toe, blijkt uit een recent rapport van het SCP. (11) En dan de criminaliteit: in Duitsland bestond in 1997 27 procent van de gevangenispopulatie uit niet-westerse allochtonen, in Nederland was dat in 1998 maar liefst 53 procent.

In 2010 deed Ruud Koopmans een groot onderzoek naar de effecten van het integratiebeleid en de verzorgingsstaat op de integratie van niet-westerse allochtonen in acht verschillende Europese landen. (12) De uitkomst: aspecten die wijzen op verminderde integratie nemen toe naarmate de verzorgingsstaat hoger ontwikkeld is. Zoals de segregatie van allochtonen, werkloosheid, criminaliteit en onbekendheid met de taal van het land van aankomst. Maar ook naarmate er minder assimilerende verplichtingen zijn opgelegd en er meer rechten zonder plichten worden weggegeven. Met andere woorden: in hoogontwikkelde verzorgingsstaten met een multicultureel beleid loopt de integratie achter. In landen die een meer verplichtende assimilatiepolitiek voerden, zoals Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland of Frankrijk, of in landen met een laagontwikkelde verzorgingsstaat, gaat de integratie sneller.

Om de gevolgen van het Nederlandse integratiebeleid te schetsen, haalt Koopmans een affaire uit 2007 aan. Een gemeente wilde een vrouw geen uitkering geven omdat ze een boerka droeg en om die reden geen kans maakte op werk. De vrouw stapte naar de rechter en won. Voor het Nederlands rechtssyteem ging vrijheid van godsdienst boven deelname aan het arbeidsproces. Zo leidt, aldus Koopmans, multicultureel beleid tot sociaaleconomische marginalisering. Van alle Europese landen gaat Nederland het verst in dit multicultureel beleid.

De hoeveelheid sociale contacten van allochtonen met autochtonen verschilt sterk per Europees land. De Turken in Frankrijk onderhouden de meeste contacten met autochtone Fransen in privésituaties, de Duitse Turken meer met Duitsers op het werk. De Nederlandse Turken hebben het minst contact met autochtonen.

Die verschillen komen niet in de eerste plaats omdat de verzorgingsstaat in het ene land hoger ontwikkeld is dan in het andere land, constateert Koopmans. Hij houdt hierover een complex exposé.

Zeker, schrijft Koopmans, in sommige gevallen zie je dat het met een laagontwikkelde verzorgingsstaat beter gaat qua integratie dan in een hoogontwikkelde. In Groot-Brittannië, een land met een laagontwikkelde verzorgingsstaat, is de arbeidsparticipatie van de niet-westerse immigranten relatief hoog. En in de meest ontwikkelde verzorgingsstaat, Zweden, is deze zeer laag. In een lager ontwikkelde verzorgingsstaat gaan de immigranten dus kennelijk eerder aan het werk. Maar er zijn ook tegenvoorbeelden. Landen met een hoger ontwikkelde verzorgingsstaat, zoals Oostenrijk, Duitsland en Zwitserland, blijken namelijk weer een hogere arbeidsparticipatie te hebben dan Groot-Brittannië.

Niet de hoogte van de verzorgingsstaat is namelijk doorslaggevend, maar de kwestie of er een verplichtend assimilatiebeleid is, of een multicultureel beleid.

Er is namelijk een ander, belangrijk verschil tussen Groot-Brittannië en de genoemde andere Europese landen. Groot-Brittannië heeft een multicultureel beleid. Waar er sprake is van multicultureel beleid verloopt de integratie slecht. Slecht verloopt de integratie dan ook in Nederland, Vlaanderen en Zweden. In Zweden is de verzorgingsstaat hoger ontwikkeld dan in Nederland en Vlaanderen, maar qua integratie gaat het even slecht. Het niveau van de verzorgingsstaat verklaart ook niet dat de arbeidsproductiviteit in Wallonië hoger is dan in Vlaanderen. In Vlaanderen is de verzorgingsstaat net zo hoog ontwikkeld als in Wallonië. Maar in Wallonië is er wel minder multicultureel beleid.

Kortom: de integratie gaat sneller bij  assimilatiebeleid dan bij multicultureel beleid.

De socioloog Jaap Dronkers deed ook een vergelijkend Europees onderzoek om het integratieproces te meten. Anders dan Koopmans concludeert Dronkers dat de invloed van het verschillende integratiebeleid niet groot kan zijn. Volgens Dronkers komen de verschillen vooral door de organisatie van de ontslagbescherming. (13) Naarmate een werknemer door de wettelijke regelingen moeilijker te ontslaan valt, zijn de werkgevers ook minder geneigd om een allochtoon aan te nemen. In Europese landen met een goede ontslagbescherming komen de allochtonen minder goed aan het werk. Maar belangrijker is volgens Dronkers het land van herkomst:  ‘Het herkomsteffect overspoelt het bestemmingseffect, want het eerste heeft veel meer effect dan het tweede.’ Dronkers stelt vast: immigranten uit de oude EU-landen zijn minder vaak werkloos dan die uit Oost-Europa, Azië en de vroegere koloniën. En dat kan alleen maar door de herkomst verklaard worden. (14)

Ook hier blijkt dus weer, om met Borjas te spreken: etniciteit is sticky. Maar veel immigratiedeskundigen willen daar niet aan. Zo zegt hoogleraar integratie- en migratiestudies Han Entzinger nog in 2011 in een interview: ‘Etniciteit is geen aanwijzing meer voor achterstand.’ (15) Hij onderbouwt dat niet.

En dan nog een opmerking: het is misschien wel helemaal de vraag of integratie economisch gezien wel zo gewenst is. Want door geslaagde integratie verdwijnt juist het economisch voordeel. Dat mag vreemd klinken, maar het ligt eigenlijk voor de hand. Hoogleraar Joop Hartog: ‘Het eventuele voordeel van immigratie zit juist in de ongelijkheid. Je moet immigranten binnenhalen die afwijken van het bestaande patroon. Maar als je die immigranten dan vervolgens gaat opvoeden, en je maakt er een soort Nederlanders van, dan verdwijnt het aanvankelijke voordeel. Je hebt er pas iets aan als ze anders zijn. Dus als we ongeschoolden tekortkomen, moeten we ongeschoolden binnenhalen en als we talent tekort hebben, moeten we talent binnenhalen. Maar als je vervolgens zegt: Ik maak van die ongeschoolden gemiddelde Nederlanders, dan heb je weer geen ongeschoolden.’ (16)

We voeren integratiebeleid dat averechts werkt. We erkennen niet dat etniciteit de doorslaggevende factor is. Zo hoeven we niet verbaasd te zijn als de integratie zich zeer traag voltrekt. Ondertussen hebben velen overspannen verwachtingen van de integratie. Marcel van Dam schreef bijvoorbeeld in 2012 in zijn column in de Volkskrant: ‘Ook in Nederland is de disproportionele achterstand van allochtonen tijdelijk en wordt die snel ingelopen.’ (17) Blijf je met deze roze bril naar de werkelijkheid kijken, dan stapel je teleurstelling op teleurstelling. Realistischer is het als we beseffen dat de integratie van de niet-westerse allochtonen, generatie na generatie, heel traag zal plaatsvinden.

Noten

1 George J. Borjas, Heaven’s Door. Immigration Policy and The American Economy, Princeton University Press, 1999, pp. 136-142.

2 Ibid., p. 40.

3 Ibid., pp. 26-29.

4 Tijana Prokic & Jaap Dronkers, The Differences in Attitudes about their

Society between 14 years old Pupils with and without an Immigration Background; a Crossnational Comparison, MPRA Paper 21637, University Library of Munich, 2010.

5 Fenella Fleischmann & Jaap Dronkers, ‘De sociaaleconomische integratIe van immigranten in de EU. Een analyse van de effecten van bestemmings en herkomstlanden op de eerste en tweede generatie’, Sociologie, jrg. 4 ,2008.

6 Ibid., p. 32.

7 Ibid., p. 33.

8 Tweede Kamer der Staten Generaal, Onderzoek Integratiebeleid, Openbare gesprekken en hoorzittingen, Sdu Uitgevers, 2004, p. 149: ‘Het aandeel van allochtonen in de gevangenispopulatie is in Nederland veruit het hoogste van alle West-Europese immigratielanden.’

9 Ruud Koopmans, ‘Zachte heelmeesters… Een vergelijking van de resultaten van het Nederlandse en Duitse integratiebeleid en wat de WRR daaruit niet concludeert’, Migrantenstudies, jrg. 18, nr. 2, 2002.

10 Ibid., p. 88.

11 Jaco Dagevos, Ruimtelijke concentratie van niet-westerse migranten: achtergronden, gevolgen en aangrijpingspunten voor het beleid, SCP, 2009, p.

9: ‘Concentraties van niet-westerse migranten verdiepen en verbreden zich. Tussen 1998 en 2008 is het aandeel gemeenten met meer dan 10% niet-westerse migranten verdubbeld (van 6% naar 13%), terwijl het aandeel gemeenten met tussen de 0% en 5% niet-westerse migranten tussen 1998 en 2008 aanzienlijk is afgenomen (van 79% naar 67%).’

12 Ruud Koopmans, ‘Tradeoffs between Equality and Difference Immigrant Integration, Multiculturalism, and the Welfare State in Cross-National Perspective’, Journal of Ethnic and Migration Studies, jrg. 36, nr. 1, 2010.

13 Fenella Fleischmann en Jaap Dronkers, ‘De sociaaleconomische integratie van immigranten in de EU. Een analyse van de effecten van bestemmingsen herkomstlanden op de eerste en tweede generatie’, Sociologie, jrg. 4, 2008.

14 Ibid., p. 27.

15 Jelle van der Meer en Marcel Ham, ‘Het einde van het integratiebeleid. Wetenschappers en denkers in debat over maatschappelijke kwesties’, website Sociale Vraagstukken, 23 december 2011.

16 Dit punt wordt ook gemaakt door Borjas, in: George J. Borjas, p. 32.

17 Marcel van Dam, ‘Mensen laten barsten is ook een principe’, de Volkskrant, 16 februari 2012.

NCRV en KRO rechts van het midden?

Ik was te gast in het Mediaforum van het NCRV programma Lunch! op Radio 1. Samen met journalist Max van Wezel. Het ging onder andere over de wens van de NCRV en de KRO om net als de VARA dagelijks, en veel, opiniërende nieuwsprogramma's uit te gaan zenden. Taco Rijssemus, mediadirecteur bij de KRO was ook in de studio en hij zei dat er 'andere vragen' gesteld moeten worden vanuit een richting die 'rechts van het midden' gezien moet worden. NCRV en KRO 'rechts van het midden?' Daar keken zowel Van Wezel als ik van op. Het punt is natuurlijk dat zowel de KRO als de NCRV denken vanuit dezelfde Gooise elitesfeer als de VARA dit doet. Als je nooit een probleem hebt gehad om je kind op een witte school te krijgen, simpelweg omdat er in je omgeving alleen maar witte scholen zijn, dan zul je ook nooit de problemen van de multicultuur aanvoelen van binnenuit, en er dus ook nooit kritisch over kunnen berichten. Ja, dat had ik moeten zeggen. In plaats daarvan begon ik over de dure villa van Fons de Poel. Je kreeg er wel discussie van.

Hier de link naar de pagina waarop de audio van het Mediaforum van gisteren te vinden is. (Even naar beneden scrollen, het is niet anders.)

Bij de Olympische Spelen een hoofddoek op

Is de sporthoofddoek een grote stap voorwaarts voor de emancipatie van de moslima's? De FIFA wil de sporthoofddoek toestaan. Anders mag Iran niet meedoen.  Ik deed op 11 mei in het radioprogramma Dichtbij Nederland mee in een vooral door mij snel verhittend debat. Want dit werd namelijk serieus beweerd. Dat vrouwen zich dankzij de hoofddoek konden ontwikkelen. Maar vrouwen in Iran kiezen helemaal niet voor die hoofddoek! Je bevestigt zo een opgelegd symbool van onderdrukking! Begrijp dat nou! Nee hoor. Met name vrouwen zeggen vandaag de dag: Wie progressief wil zijn, draagt een hoofddoek. Daar zakt mijn broek van af. Maar kennelijk dringt dat niet meer door.
Hier de link naar de audio. Op ongeveer 16 minuten.

Verschenen: de bijbel voor Eurocritici

De bijbel van de eurocritici is verschenen. Alhoewel, het is vooral een bijbel voor de EU-critici, met een grote liefde voor Europa.


Bij de Vlaamse uitgeverij Halewyck verscheen een omvangrijk boekwerk met eurokritische artikelen. Het werd samengesteld door vader en zoon Wim en Sam van Rooy, die eerder ook al zo'n omvangrijk boekproject samenstelden over de islam, getiteld De islam. Kritische essays over een politieke religie. Dat was al een enorme operatie om een gigantisch verschijnsel intellectueel te vattten, en nu, met die boek over Europa is een niet minder omvangrijke poging ondernomen om een verschijnsel te omvatten dat meer en meer ons dagelijks leven beheerst: de onstuitbare groei van het bestuurlijke monstrum dat de EU heet. Dit boek heet Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU. Over dat boek over de islam was ik kritisch, gezien de opzet. Ik geloof niet dat een theologische benadering van de islam ons veel wijzer maakt over het verschijnsel islam in onze samenleving, omdat in de praktijk het gevaar van de islam niet schuilt in de theoretische finesses van de ideologie die de islam zou zijn. Ik denk steeds meer dat we eigenlijk op moeten houden met zoveel aandacht te besteden aan de islam op de wijze zoals gereformeerde intellectuelen aandacht besteden aan de bijbel. Waar het om gaat is: hoe richten we onze maatschappij zo in dat de islam er zo min mogelijk kwaad kan.

Maar goed. Over dit EU boek ben ik veel enthousiaster. Het is van kaft tot kaft een fascinerende onderneming waarin veel schokkende feiten staan die ik niet kende, en ik denk velen niet.


In de inleiding gaat de Belgische Arabist Remi Hauman kort in op de pogingen die in het bureaucratische EU apparaat al sinds jaar en dag worden ondernomen om Turkije op te nemen in de Unie. Alhoewel uit enquetes al tientallen jaren blijkt dat de Europese volkeren tegen zo'n opname zijn, gaat het besluitvormingsproces achter de schermen onvermijdelijk door met de ijzeren regelmaat van een machinerie. Telkens weer wordt er een kleine stap genomen die deze opname dichter bij de onvermijdelijkheid brengt. En passant maakt Hauman daarbij melding van iets wat mij onbekend was: sinds eind vorig jaar zijn Turkse ambtenaren in Brussel officieel betrokken bij het proces naar het EU lidmaatschap van Turkije toe! Het staat er letterlijk:

In oktober 2011 ondertekende men in Straatsburg zelfs een overeenkomst voor de detachering van Turkse ambtenaren bij de diensten van de Commissie in Brussel, die daarna het Europees beleid mee mogen bepalen.

Het is misschien wel dat wat de meeste weerzin oproept tegen het EU project: Het intrinsiek ondemocratische, zeg maar gerust achterbakse karakter ervan. De Britse historicus Robert Conquest geeft in een artikel over de geschiedenis van de EU idee aan dat het ondemocratische, opdringerige karakter eigenlijk noodzakelijk is omdat de EU niet gegroeid is uit een burgersentiment, zoals dit wel het geval was bij veel natiestaten, ook al was daarbij ook vaak sprake van een dwangelement.

Wat niet wil zeggen dat Europa als culturele beschavingsgedachte niet zou leven onder Europeanen. Maar Europa en de EU, dat zijn twee heel verschillende dingen, en dat is een rode lijn die door Europa wankelt loopt. Eigenlijk zijn alle auteurs wel Europeanen in de geest, althans die indruk krijg je. Daarom is de retoriek van de zich progressief noemende intellectuelen zo kwalijk. zij zetten de EU critici weg als eng-nationalistische provincialen.

En als dit 'ideologische' argument van de bestuurselite geen vat heeft op de bevolking, dan probeert men het wel met het 'economische argument', dat simpelweg luidt: We worden er allemaal beter van, van de EU. Met een simpel voorbeeld geeft Conquest aan, dat er van deze zogenaamde wetenschap niets waar is:

In het Zwitserse referendum over Europa dat in 1992 gehouden werd, pleitte het politieke, financiële en industriële establishment voor een ja-stem. Ze waarschuwden dat een ‘nee’ rampzalig zou zijn voor de economie. De Zwitserse kiezers stemden ‘nee’. De beurs nam een hoge vlucht, de rentevoeten daalden en het ging de economie voor de wind, net zoals voordien het geval was.

Conquest vat in zijn artikel de principieel ondemocratische handelswijze van de EU handzaam samen. Het staat er zo droogjes, maar het is natuurlijk weerzinwekkend:

De Europese Raad van regeringsleiders houdt een paar keer per jaar een besloten bijeenkomst en delegeert de meeste beslissingen naar de Raden van de Europese ministers van de diverse departementen. Ook zij handelen hun zaken af in het geheim en beslissen over beleidslijnen, waarna ze die beslissingen doorspelen aan de Europese Commissie van eenentwintig8 benoemde leden, die de aanzet geven tot de eigenlijke wetgeving. Onder hen staan ruim twintigduizend bureaucraten (met belastingvrije salarissen) die de reglementeringen samenstellen. Honderden permanente commissies vergaderen dagelijks. In de hele organisatie is vrijwel geen sprake van publieke verantwoordelijkheid.

Het is inderdaad een gesloten machine die ons keer op keer lastig valt met een onzinnig regelnet met geen enkel ander doel dan het creëren van uniforme regels om de burgers in de Europese landen willoos slachtoffer te maken van een Kafkiaans onderwerpingsmechanisme waaruit geen ontsnappen mogelijk is.

En dit is wat telkens meer machteloze woede oproept. Het lijkt er dan ook op dat het zogenaamde harmoniemodel van de EU, ogenschijnlijk bedoeld vanuit de gedachte 'nooit meer oorlog' eigenlijk de bron is geworden voor een nieuw conflictmodel. Steeds meer volkswoede richt zich op het onzichtbare 'Brussel'.


Zeer onthullend is het artikel van de Britse politicoloog en journalist John Laughland. Laughland zet uiteen dat de ideologische ondersteuning van de groot-Europese gedachte al sinds jaar en dag gebaseerd is op de 'nooit meer oorlog' retoriek van na WOII, waarbij 'het nationalisme' wordt aangewezen als de grote boosdoener achter het nazisme. Dat is bekend. Maar de ideologie van de nazi's was, zet Laughland zeer overtuigend uiteen, nu juist niet gebaseerd op dat verfoeide nationalisme, maar op een Europese gedachte die als twee druppels water lijkt op de huidige Europese gedachte. De nazi's hadden als het ware een watermerk voor de EU ontworpen. Laughland zegt natuurlijk niet dat het nazisme gelijk staat aan de EU, of, sterker nog, dat de EU een nazistische ideologie zou zijn. Hij ziet wel een overeenkomst in denken. Waarbij hij er natuurlijk aan toevoegt dat het nazisme zich door middel van geweld over Europa verspreidde. Van zoiets is bij de EU geen sprake. Maar zijn analyse is door de vele overtuigende voorbeelden verbijsterend sterk en maakt duidelijk dat de retorische verantwoording achter de EU juist gebaseerd is op een gebrek aan historisch bewustzijn, precies tegenovergesteld aan wat het pretendeert te zijn.

Laughland stelt:

Nazi’s, Vichyieten, Italiaanse fascisten en anderen spendeerden vele oorlogsjaren – zoals zij en hun spirituele voorgangers hadden gedaan in de jaren dertig – met het ontwikkelen van gesofisticeerde programma’s voor Europese economische en politieke integratie.

Hij komt daarbij zoals gezegd met concrete voorbeelden:

Arthur Seyss-Inquart, de Oostenrijkse minister van Veiligheid en Binnenlandse Politiek in 1938, die later de commissaris werd van het bezette Nederland, vond dat de natiestaat klein en nietig was in vergelijking met het grote ensemble dat Duitsland in Europa aan het creëren was. Zich richtend tot zijn Nederlandse onderdanen zei hij: ‘Boven en buiten het concept van de natiestaat zal het idee van een nieuwe gemeenschap in een nieuwe ruimte gegeven door de geschiedenis ons omvormen tot een nieuw spiritueel rijk... Het nieuwe Europa van solidariteit en coöperatie tussen de volkeren, een Europa zonder werkloosheid, economische en monetaire crisissen, een Europa van de planning en verdeling van arbeid, met de meest moderne productiemiddelen en een continentwijd systeem van handel en communicatie ontwikkeld op een gemeenschappelijke basis tot zijn beschikking, zal een verzekerde fundering vinden en een snel vergrotende welvaart, eens de nationale economische barrières zijn weggenomen.’

Tot in het hoogste niveau leefde onder de nazi's deze groot-Europese gedachte, waarbij, net als nu bij de EU, het opheffen van de natiestaten zou leiden tot een Europa zonder oorlog:

Zelfs Hitler, die minder geïnteresseerd was in het Europese idee dan zijn chef propaganda Joseph Goebbels of zijn minister van Buitenlandse Zaken Joachim von Ribbentrop, drukte de mening uit dat een Europees systeem gebaseerd op onafhankelijke natiestaten anarchistisch was. Hij en Mussolini vaardigden in augustus 1941 een gemeenschappelijk communiqué uit waarin stond dat de Nieuwe Europese Orde de oorzaken zou verwijderen die hebben geleid tot Europese oorlogen in het verleden. ‘

Zelfs onder spraakmakende neo nazi's na de oorlog, zoals Sir Oswald Mosley, schrijft Laughland, was de Europese Unie als ideaal zeer levend, en werd het in periodieken als The European uitgedragen.

Ik had me deze ideologische overeenkomst nooit gerealiseerd. Het maakt duidelijk van welk een cynisme de retoriek van de eurofiele intellectuele elite eigenlijk is. Hoe goed misschien ook bedoeld.

Europa wankelt bevalt hiernaast nog veel interessante verhandelingen. Zo wordt de herkomst van het nu veelgebruikte begrip EUSSR uiteen gezet: Er zouden concrete plannen geweest zijn van Europese sociaal democraten en Sovjetleiders om, in een vlucht voorwaards aan het einde van de Koude Oorlog, te komen tot één bestuurlijke linkse staatseenheid. Ik moet zeggen dat daar wel erg een complotsfeer omheen hangt.

Pijnlijk is de vergelijking die Victor van der Sterren, ook medewerker aan De Dagelijkse Standaard trekt tussen de EU en de VS:

Eurofederalisten wijzen graag naar de VS als het voorbeeld voor hun gedroomde Verenigde Staten van Europa. De vergelijking is wellicht accurater dan ze zelf denken, maar dat pleit beslist niet voor ze. De Verenigde Staten begonnen hun bestaan namelijk als een confederatie van onafhankelijke staten, en werden pas later een federatie met een veel sterkere centrale overheid. De directe aanleiding voor die verandering zal de Europeanen van vandaag de dag heel bekend voorkomen: een opstand van radeloze burgers die genadeloos werden uitgeperst door een samenwerkingsverband van de politieke en financiële elite.

De bestuurselite van de VS had na de Amerikaanse burgeroorlog zoveel schulden gemaakt dat men naar een nieuwe manier zocht om de burgers uit te zuigen. Dat maakte goeddeels een einde aan de onafhankelijkheid van de Amerikaanse staten. Dus eigenlijk een heel ongelukkige vergelijking. Met geweld werd een opstand van burgers neergeslagen. Het leidde uiteindelijk tot een onmogelijke situatie met een onbeschaamde machtsconcentratie:

Het resultaat zien we nu: de kliek van politici-bankiers heeft de macht nooit meer opgegeven. Latere presidenten (zoals Andrew Jackson) hebben alles gedaan om de macht van deze elite te bevechten, maar het bleek keer op keer een hopeloze strijd. De VS kampt nu met een staatsschuld van meer dan vijftien duizend miljard dollar en talloze Amerikanen hebben zich verenigd in protestbewegingen, als een soort moderne Shays’ Rebellion. Ook nu zijn ze helaas kansloos tegen de despotische macht van een federale overheid die zich gelieerd heeft met corrupte bankiers.

De vergelijking met de EU dringt zich op, stelt Van der Sterren niet ten onrechte.

Er staan in het boek overigens ook liefdesbetuigingen aan Europa. Een prachtig stuk over de geest van Oost-Europa bijvoorbeeld, en een schitterend essay van Benno Barnard over het Belgische dorp waar hij woont, pal op de taalgrens. Zoals gezegd, de weerzin tegen de EU is voor de auteurs geen weerzin tegen Europa.

Uiteraard is er ook veel aandacht voor de economische kant van het EU project. de Duitse econoom Wilhelm Hankel ziet de val van de euro als de redding van Europa. De invloedrijke Hankel laat een geluid horen dat je onder Nederlandse economen zelden hoort:

Nooit is het Europa meer voor de wind gegaan dan in de jaren vóór de invoering van de euro. En uiteindelijk zal men naar dat systeem van nationale valuta en wisselkoersen moeten terugkeren, daar is geen ontkomen aan: staat en munt laten zich niet zomaar scheiden! Het is de enige mogelijkheid om nationale welvaart (een basisvoorwaarde voor democratie) te koppelen aan Europese of mondiale integratie. Zonder een stabiele munt waarvoor elk land individueel verantwoordelijk is, hoeft men geen gestage economische groei te verwachten en zeker geen Wirtschaftswunder zoals Duitsland dat na de Tweede Wereldoorlog aan de wereld getoond heeft. Alleen met een nieuw en verbeterd Europees Monetair Stelsel (EMS), analoog aan het preeurotijdperk, kan Europa zijn toekomst veiligstellen en zich vlot in de wereld(economie) van de 21ste eeuw inschrijven.

Verder wordt in een uitputtende analyse weergegeven hoe in een land als Roemenië feitelijk nog steeds de machtsverhoudingen uit de communistische tijd gelden, en dit land alleen door bedrog in de EU opgenomen had kunnen worden. De overeenkomst met het opnemen van de frauduleuze staat Griekenland in de EU en later binnen het eurosysteem is goed.

Voor wie daarin geïnteresseerd is, valt deze bijna een uur durende documentaire van de ZDF aan te raden.

Er staat nog veel meer in Europa wankelt.

Thierry Baudet zet uiteen hoe het Europese rechtstelsel, de Raad van Europa, onder het mom van een rechtbank voor mensenrechten, een juridisch waterhoofd is geworden. Er wordt niet zozeer recht gesproken, alswel politiek bedreven.

Ook is er een gedetailleerd en concreet artikel over hoe de politieke structuur van de EU toegerust is voor de machtsuitoefening van de elite. En er zijn stiukken over nationalisme, maar ook over de islamisering van Europa.

Europa wankelt is de bijbel voor elke euroscepticus. Een meesterstuk.

Het boek werd samengesteld door Wim van Rooy, Remi Hauman en Sam van Rooy.

Hier een link voor wie het boek wil bestellen.

Op de radio. Over Stratmann.

En weer over Ruud Stratmann, de vermoorde juwelier in Den Haag. In het radioprogramma Dichtbij Nederland, met presentatrice Funda Müjde. De weduwe was in het nieuws geweest. Een kalme, misschien wel wat al te kalme vrouw, die zei niks te willen doen met de haat op de daders. Verstandig. Als slachtoffer kun je niks met rancune. Wat blijft is de slechte weergave van de feiten in de media, en door de politie. En over het feit dat we niet mogen weten dat het hier wel degelijk om een immigratieprobleem gaat. Ook ging het een uur lang over vele andere onderwerpen, zoals een merkwaardig TV spotje over ongeboren kinderen in India.
Hier de audiostream.

Was bij radio 1, over Stratmann

In het Mediaforum van het NCRV radioprogramma Lunch! zat ik. Om een mening te geven over de tepelaffaire met Carice van Houten op de cover van Nieuwe Revu. Was er dan een affaire? Nu wel. Maar het ging vooral over hoe de media ingaan op de moordenaars van Ruud Stratmann. Nogal kritiekloos, als je het mij vraagt en ik was blij dat punt even op prime time Radio1 te kunnen maken. En o ja, waarom de laatste kijkers nu ook al weghollen bij CNN.
Hier de link naar de audio. 

Moord Ruud Stratmann. De vragen die blijven.

Nu de twee overvallers zijn opgepakt, blijven vier grote vragen liggen.

Update: Blijkens dit bericht van het OM, wil justitie met terugwerkende kracht alle verwijzingen naar de aard van de daders uit ons geheugen wissen.

1. Het kan heel goed aan het slappe optreden van de politie liggen dat Stratmann is overleden. Nadat het bekend was dat de overval had plaatsgevonden heeft de politie drie kwartier gewacht voor ze de juwelierswinkel binnen durfden gaan, zo berichte Onmroep West Al die tijd lag Stratmann zwaar gewond in zijn winkel. Pas daarna zou hij gereanimeerd worden. Hij zou uren daarna in het ziekenhuis overlijden. Volgens een van de reacties onder het stuk heeft het zelfs nog langer geduurd voor de politie de winkel binnen durfde:

ik kan verklappen dat er veel langer dan 3 kwartier is gewacht met binnenvallen. in totaal bijna een half uur langer en dit is met de meldingen op p2000 aan te tonen overigens mochten mensen hierover struikelen.

De politie wilde niet reageren op de kritiek. De trage reactie van de politie blijkt in Den Haag een bron te zijn van veel meer ergernis:

Heb 3weken later zelf een inbraakmelding doorgegeven ,heb gezegd dat ik niet wist of de daders nog in die zaak zaten.Heb 3 uur kunnen wachten voordat er eindelijk een politieauto kwam nadat er al 4x een politieauto langs was gereden ,stopte keek en gewoon doorreed.Heb hier mijn beklag over gedaan en toen kreeg ik te horen,Mijnheer zo werken wij bij de politie ,wij zijn de auto die de inbraakmeldingen opnemen en u was niet de eerste die belde dus moest u even wachten,tegenwoordig BEL IK NIET MEER .stel je voor dat er nog IEMAND binnen was toen ik voor die deur stond en weg wou vluchten In het ergste geval had ik ook NEERGESTOKEN kunnen worden Had ik daar ook misschien 3 uur kunnen liggen

2. Zelfs toen politie Haaglanden de identiteit van de (toen nog voortvluchtende) daders al kende, gaven ze het etnische profiel niet prijs. Dat blijkt uit dit bericht. Je vraagt je af waarom de politie toch zo hun best deed dat de daders niet gepakt zouden worden. Kennelijk is het instand houden van de multiculturele mythe altijd nog belangrijker dan het oplossen van misdaden. Pas toen de Belgische politie het persoonlijke profiel van de twee naar buiten bracht, kon de Nederlandse politie niet meer achterblijven. Daarna zouden de twee tamelijk snel gepakt worden.

Dat de politie zo lang zo terughoudend bleef over de etnische afkomst van de twee, is des te ernstiger daar we het in deze buurt over een specifiek allochtonenprobleem hebben. Dat blijkt uit de reactie van deze 'ondernemer'  onder een bericht bij Omroep West. Het geeft precies aan wat er speelt. Dit soort informatie bleef in de berichtgeving van de publieke omroep, zoals gewoonlijk, weer eens achterwege, daarom citeer ik hier uitvoerig. Het gaat hier niet zomaar om wat obligaat 'schelden op buitenlanders', het is precieze informatie van iemand die zelf zegt ook van allochtone afkomst te zijn:

heel erg triest wat er gebeurd is.. ik ken die man persoonlijk en ik kan het nog nauwelijks bevatten dat hij er gewoon niet meer is ,en wat zijn vrouw en kinderen moeten doormaken in deze tijd het is gewoon hartverscheurend!!! zelf ben ik ook ondernemer in deze buurt ik heb onder andere al 2 overvallen en meer dan 10 inbraken meegemaakt in de tijd dat ik hier zit (15jaar) als we het geld hebben om te verhuizen dan gaan we ook heel erg snel weg hier ,want het word met de dag erger ...


het zijn helaas wel de allochtonen die zich hier merendeels aan schuldig maken , ik zeg helaas.. omdat ik ook van allochtoonse afkomst ben


ik heb het dan over de crackverslaafde junkies ,jong marokaans straattuig antiliaans straattuig en al het tuig wat uit oost europa komt oa bulgarije roemenie en hongarije en polen van turken , surinamers en hindoestanen, heb ik geen last ,,wat ik door de jaren heen gezien heb,is dat die groep gewoon hardwerkende mensen zijn ,respect en behulpvol naar anderen toe ,uiteraard heb je ook wel rotte appels ertussen zitten,maar bij die gemeenschappen is dat maar een heel klein percentage vergeleken met de antiliaans en marokaanse gemeenschap helaas merk ik ook een toename van oosteuropees straattuig die zich in deze buurt genesteld hebben ,dat word de komende jaren alleen maar erger zelf vermoed ik dat de daders uit oosteuropa komen ,helaas zijn er geen geluidsopnames van de overval ,maar aan het accent kan je meestal al horen ,waar je zoeken moet ook zouden ze wat moeten doen aan al die cafe'tjes en koffiehuisjes ,die hier met paddestoelen uit de grond schieten ,want daar zit het grootste tuig namelijk,, er zijn namelijk al eens invallen geweest,en daarbij zijn heel wat dingen gevonden die niet door de beugel kunnen ,ik snap niet waarom ze die tenten niet dicht hebben gegooid,, ook lijkt het me gek dat die eigenaren nooit het slachtoffer zijn geworden van dit soort praktijken ,aangezien de rest wel de nodige overvallen en inbraken meegemaakt hebben


ik heb het over die panden vlakbij dat kruispunt van tram 12 en 2 helaas durft mijn zus daar niet meer langs telopen omdat ze al een aantal keren lastiggevallen is ,,dus moet ik haar nu ophalen vanaf de tramhalte wat op 200meter lopen van mijn huis .tis toch te gek voor woorden!!!!!


van de 10 ondernemers die ik heb gesproken zijn er 8 die vervelende dingen meegemaakt hebben zoals ,,inbraken ,,overvallen,,betalen met vals geld ,vernieling,,,mishandeling ook heb ik al een aantal malen meegemaakt ,dat de jongens van de schilderswijk en delfstelaan op rooftocht trokken door mijn straat ,het ligt er maar 300meter vandaan ,er worden dan fietsen gestolen ingebroken in huizen en auto;s het is namelijk een wereld van verschil als je 300meter de andere kant opgaat dan kom je in de buurt van de laan van meerdervooort waar het nog Ok is ,.en 300meter de andere kant en je zit in islamabad

3. Misschien kunnen de overvalteams van de Nederlandse politie ook worden geïnstrueerd dat er in Nederland huizen zijn met een achterdeur. Toen het overvalteam met veel poehah de voordeur intrapte van de woning in Zoetermeer waar een van de jongens zich bevond, ging die er vandoor via de achterdeur. In Amerikaanse politiefilms zie je altijd dat er ook een paar agenten staan te wachten bij de achterkant van het huis. Het is dus niet zulke heel bijzondere informatie.

4. Je vraagt je af hoe het zit met het schuldbesef zit van de ouders. De moeder van een van hen, de Koerdische Ziya Borukcu zei eerst nog ervan overtuigd te zijn dat haar zoon de moord onmogelijk gepleegd kon hebben. De vader liet zich later interviewen door RTL Nieuws, en maakte daarbij de indruk dat het allemaal een donderslag bij heldere hemel was geweest:

"Ik had dit nooit verwacht van Ziya. Hij was altijd een rustige jongen, die zelfs bang was voor spinnen. Als hij een spin zag, moest zijn moeder of ik komen, om die op te pakken."

Let wel, we hebben het hier over een klantje van de reclassering. Wanneer je als ouders zo je handen ervan af blijft trekken, maak je duidelijk geen flauw idee te hebben dat er in je eigen opvoeding misschien ook iets mis is gegaan. Het is in dit verband ook niet zo vreemd dat de ouders weigerden om hulp te verlenen bij het politie onderzoek.

Dat is weer een voorbeeld van de mentaliteit die onder veel allochtonen bestaat: Wel schaamtecultuur, maar geen besef voor maatschappelijke verantwoordelijkheid. Tenminste, zolang het de Nederlandse samenleving betreft.

Maar dat soort aspecten komen natuurlijk weer niet aan de orde in de media. Je moet het tussen de regels door oppikken.

Zwitserland voorbeeldland Wilders?

Wilders komt in een complex internationaal regelnetwerk buiten de EU.

Wilders wil uit de EU stappen. Maar hij wil binnen andere Europese verdragen blijven, zoals de EVA, en de EER. Volgens Rob Goossens, op de Dagelijkse Standaard, blundert Wilders hiermee, want dan zou het niet meer mogelijk zijn voor Nederland om te beslissen binnen de EU, maar zit hij wel vast aan die andere verdragen, die bijvoorbeeld maken dat Nederland nog steeds onder Schengen valt en daarom immigranten uit EU landen niet kan weigeren.

Nu is het volgens mij nog niet zo eenvoudig.

Neem Zwitserland bijvoorbeeld. Dit land voert een eigenzinnige internationale koers, wat bijvoorbeeld blijkt uit het feit dat pas onlangs een nieuw belastingakkoord met Nederland is gesloten, waardoor Nederland nu informatie kan inwinnen over zwartspaarders in Zwitserland. Ironisch is het in dit verband dat het oudste bilaterare vestigingsverdrag dat Nederland sloot, het verdrag met Zwitserland was, in 1875!

Zwitserland maakt inderdaad sinds 2005 deel uit van Schengen, en staat de vrije toegang toe van EU burgers. Daarentegen heeft Zwitserland nog steeds een actief systeem van mobiele grenscontrole om de criminaliteit te beperken. Het EU land Nederland werd laatst op zijn vingers getitk door Duitsland toen het alleen maar cameracontrole wilde invoeren langs de grens. Dus het is wat dat betreft duidelijk dat Zwitserland een grotere vrijheid heeft.

Onlangs heeft Zwitserland bovendien een quotum ingesteld voor Oost-Europese immigranten. Of het land hiervoor door internationale wetgeving op de vingers wordt getikt, is mij niet duidelijk. Puur volgens de regels van Schengen zou Zwitserland die Oost-Europese immigranten namelijk niet mogen weigeren. Kritiek uit Brussel viel dan ook te verwachten, stond in het nieuwsbericht van 18 april:

In het Alpenland wordt kritiek op het besluit verwacht vanuit de EU, zo meldden Zwitserse media. De maatregel is een reactie op de stijgende immigratie uit Midden- en Oost-Europa.

Wat Zwitserland, anders dan bijvoorbeeld Nederland, niet heeft, is de verplichting om Oost-Europese immigranten na verloop van tijd een uitkering aan te bieden. Maar een toevloed van immigranten die op straat leven, kan ook zorgen voor sociale onrust, zoals we regelmatig horen in Griekenland.

Zwitserland wil ook een vertrekpremie instellen voor afgewezen asielzoekers.

De Zwitserse Volkspartij liet trouwens onlangs weten dat er teveel Duitsers in Zwitserland wonen, en gaf daarmee aan dat er in Zwitserland nog steeds een hoog ontwikkeld gevoel bestaat voor Zwitserse eigenheid. Het is in Zwitserland niet alleen een economische kwestie, maar ook een culturele. Het minarettenverbod is daar een voorbeeld van. Zou het EU land Nederland ooit van Brussel een minarettenverbod in mogen stellen? Ik denk dat iedereen het antwoord wel weet.

Wat gaat er gebeuren als er een Europese rechter oordeelt dat Zwitserland geen quotum voor Oost-Europeanen mag invoeren? Ik denk dat we het antwoord ook dan wel weten. De Zwitsers zullen een referendum houden en de uitkomst van dat referendum zal zijn dat ze weer opnieuw uit Schengen stappen.

Hoe dan ook, Zwitserland wordt het land waar Wilders maar eens goed naar moet gaan kijken.

Gratis euro's voor nieuwe DDR

Steeds meer ontwikkelingen wijzen in de richting van een groeiende drang tot het pompen van euro's in het EU systeem. De vraag waar dat geld vandaan komt en welke (schijn) economie ermee wordt gemaakt, blijft onbesproken.



Een raadselachtig bericht dezer dagen. Volgens de Spaanse krant El Pais zou de Europese Commissie in het geheim werken aan een Marshall plan van 200 miljard:

El Pais maakte gewag van een soort Europees Marshall-plan, waarbij tot 200 miljard euro gemobiliseerd zou worden via publieke en private investeringen in infrastructuur, hernieuwbare energie en spitstechnologie.

Bij El Pais wisten ze ook al welke wegen de Europese Commissie wilden bewandelen om aan dat geld te komen:

Volgens de Spaanse krant zou de Commissie op twee pistes werken om het geld bijeen te krijgen, met name via ongebruikte middelen uit het noodfonds EFSM en via bijdragen van de lidstaten voor een kapitaalverhoging bij de Europese Investeringsbank. Ook aan Europese projectobligaties zou gedacht worden.

Maar zo gedetailleerd als het bericht in El Pais ook mocht zijn, volgens de Commissie was het allemaal onzin. Dat het onzin is, ligt natuurlijk niet voor de hand. Er zijn ongetwijfeld plannen in de maak om de mysterieuse Europese geldkraan open te zetten in de geest van de Keynesiaanse theorie.

In dezelfde sfeer verscheen er een rapport van de International Labour Organisation, de ILO, een onderdeel van de VN. In dit rapport werd gesteld: De welvarende landen, en ook Europa, richten zich steeds meer op bezuinigingen en op hervormingen van de arbeidsmarkt. Waardoor die arbeidsmarkt flexibeler wordt. Maar dat heeft juist een negatief effect op de werkloosheid:

First, this is due to the fact that many governments, especially in advanced economies, have shifted their priority to a combination of fiscal austerity and tough labour market reforms. The report says such measures are having devastating consequences on labour markets in general and job creation in particular. They have also mostly failed to reduce fiscal deficits.


The narrow focus of many Eurozone countries on fiscal austerity is deepening the jobs crisis and could even lead to another recession in Europe”, said Mr. Raymond Torres, Director of the ILO Institute for International Labour Studies and lead author of the report.

Kijken we dan naar wat waarschijnlijk een grote verschuiving in de Europese macht gaat vormen: De verwachte verkiezing van Francois Hollande als de nieuwe president van Frankrijk. Een gevaarlijk man, stelt het liberale weekblad The Economist. Onder Hollande zal de staat groeien, de hervormingen zullen uitblijven en het Franse staatstekort zalalleen nog maar  af kunnen nemen door het verhogen van de belastingen:

Mr Hollande’s programme seems a very poor answer to all this—especially given that France’s neighbours have been undergoing genuine reforms. He talks a lot about social justice, but barely at all about the need to create wealth. Although he pledges to cut the budget deficit, he plans to do so by raising taxes, not cutting spending. Mr Hollande has promised to hire 60,000 new teachers. By his own calculations, his proposals would splurge an extra €20 billion over five years. The state would grow even bigger.

Maar hij wil niet alleen de Franse staat vergroten. Hij wil vooral ook de Europese staat vergroten, zo bleek uit recente uitspraken van hem:

Hollande zal onder meer pleiten voor de invoering van euro-obligaties, niet om schulden te bundelen, maar om projecten op het gebied van de infrastructuur te financieren. Ook wil de socialistische presidentskandidaat meer financieringsmogelijkheden van de Europese Investeringsbank vrijmaken. Hollande zal ook aandringen op de instelling van een belasting op financiële transacties en op de besteding van wat er van de Europese structuurfondsen nog over is.

Eerder al kondige Hollande ook aan weinig op te hebben met de 3 % regel vanuit de Europese begroting. Waar Nederland braaf zijn best heeft gedaan om de Europese regels uit te voeren, wil Hollande ook meer Europa, maar dan een Europa waarin een kunstmatige welvaart wordt gecreëerd volgens beproefd DDR model. Een nep-economie.

En die Euro-obligaties, waarmee de economische macht van Europa over de Europese landen verder wordt doorgevoerd, is ook iets wat het IMF wil. Duitsland moet niet langer dwars liggen, vindt het IMF. Met de Euro-obligaties (waardoor de Europese landen niet zelf meer de boer op hoeven voor leningen, dus slecht presterende landen ook niet meer afgerekend worden met hoge rentes) wordt de mogelijkheid voor Europese regeringen om te lenen namelijk sterk vergroot:

De zogenoemde eurobonds zouden de renteverschillen in de eurozone minimaliseren waardoor landen die moeilijk kunnen lenen op de financiele markten goedkoper aan geld zouden kunnen komen.

Dat lijkt het hoofddoel. Uit de crisis komen door nog meer geld te lenen en nog meer geld uit te geven, waardoor de crisis over zal gaan in een schijnbare staat van welvaart. Voor zo lang als het duurt. Niet presterende Europese landen worden beloond. En dit alles om het dictaat van Brussel in het zadel te houden.

Borstenbabbel

Vanavond was ik tafelheer in het programma Dichtbij Nederland van de NTR. Het ging over seks, seks en nog eens seks. Dat is niet echt een onderwerp waarover ik behendig spreek. Ook kon ik geen antwoord geven op de vraag of ik een borstenman was of een billenman. Enfin, het ging ook over de hoge hakken van de vrouw van de Turkse president, over naaktkalenders en over de eicelbank. Zoals gezegd, allemaal seks. Presentatrice Funda Müjde trok me erdoorheen.
Hier de audio.

De islamkritiek van Breivik wordt gezien als de oorzaak van zijn daden.

Uiteraard opende het NOS Journaal bij de eerste dag van de rechtszaak met de zaak Breivik. Ze deden dit, in essentie, door de ideologisch getinte uitspraken van Breivik op een rijtje te zetten. Nog nooit had het Journaal zo helder, en zonder enig tegencommentaar, op een rijtje gezet waar de islamcritici zich druk over maken; In essentie over een overname door de moslims van de Europese beschaving.

De onuitgesproken boodschap was helder: Dit is wat de islamkritiek vindt. Dit is wat Breivik doet. Oorzaak-gevolg.

Het was bijna alsof je bij de moord op Theo van Gogh uitspraken uit de koran gepresenteerd zag. O nee, dat gebeurde toen niet.

Gisteren zat de arabist De Ruiter in Pauw & Witteman om uiteen te zetten dat het 'gedachtegoed' van Breivik wel erg leek op dat van de PVV. Aanvankelijk zou Trouw journalist Eildert Mulder in het programma zitten. Die werd afgebeld toen hij al onderweg was naar de studio. Mulder heeft een boek geschreven over het gedachtegoed van Breivik. Maar hij legt niet de link met Wilders. Dat vond de redactie van Pauw & Witteman op het allerlaatst dus toch niet zo spannend.

Datzelfde Trouw publiceerde overigens een ophitsend stuk waarin gesteld werd dat de anti-islam bewegingen 'steeds sterker' geworden zouden zijn sinds Breivik:

In Amerika en Europese landen zouden in totaal momenteel 190 groepen islamofobie verspreiden. Een aantal daarvan werkt sinds drie maanden onder een soort internationale koepel, Stop Islamization of Nations (SION).

Dat klinkt misschien heel indrukwekkend. Maar de werkelijkheid is dat deze 'groepen' in de praktijk vaak niet meer zijn dan websites waarop kritische stukken over de islam gepubliceerd worden. Schandalig is natuurlijk de suggestie van Trouw dat deze vermeende 'beweging' pas vaart gekregen zou hebben door de aanslagen van Breivik.

Trouw baseert zich, zeggen ze zelf, op een rapport, en geven een link. Dat zogeheten rapport blijkt in werkelijkheid een actiesite te zijn tegen de islamkritiek. De illustratie op de kop zegt genoeg: Daarin worden Breivik en een aantal islamcritici samen gebracht in één plaatje. De islamcritici als het ware voortgedreven door Breivik in oorlogstenue. Bij de samenvatting van die kennelijk zo groeiende beweging wordt ook de LPF opgevoerd. O ja. De LPF. Een sterk groeiende anti-islam beweging. Een machtsblok van betekenis. Normaal gesproken zou een journalist dan al genoeg weten, maar Trouw blijft maar deftig over een 'rapport' spreken. En waarom? Omdat het om politiek gaat. Het bestrijden namelijk van de bedreigende golf van islamcritici.

Het is overigens ook nog eens de verdediging van Breivik die wat dit betreft geen olie, maar benzine op het vuur gooit door een reeks van getuigen op te roepen die niet iets zullen zeggen over de feitelijke gang van zaken, maar over de vermeende ideologische achtergrond van Breivik. De gedachte hierbij is; Breivik staat niet alleen. Hij heeft vele strijdmakkers.

De advocaten lieten dit met zoveel woorden zelf weten:

Breivik's lawyers said before Easter they plan to call radical Islamists and right-wing extremists to testify during the trial in an attempt to show that there are other people who share his world view.


Lippestad said the point is to prove that there is a narrow group of like-minded people who "look at things the same way, who are of the opinion that we are in war, the Muslim and the Christian world."

De islamcriticus Bruce Bawer werd ook opgeroepen. Hij schreef er een interessante blog over. Zijn analyse over de complete lijst van getuigen is duidelijk. Die lijst wordt gedomineerd door islamkritische schrijvers:

But the list is dominated by writers – specifically, writers who have been publicly critical of Islam. The pseudonymous “Fjordman,” many of whose articles Breivik included in his so-called “manifesto.” Walid al-Kubaisi, a Norwegian-Iraqi author with a website called Enlightened Muslims. Contributors to each of the major blogs in Norway that discuss Islam from a critical perspective: Rita Karlsen of Human Rights Service, Ole Jørgen Arnfindsen of Honest Thinking, Hans Rustad of document.no.

Kennelijk denkt Breivik dat het in zijn voordeel is als hij zichzelf presenteert als de voorman van een leger aan geweldsarme  schrijvers over de islam. Het zal, als zij als getuige worden opgeroepen, de media weer veel voer geven om te stellen dat, op de een of andere manier, Breivik mogelijk werd door de islamkritiek. En dat zal dan misschien een eerste stap worden om diezelfde islamkritiek de mond te snoeren. Overdreven? Niet echt. Bawer zette al wat voorbeelden op een rijtje. Het gaat hier om schrijvers die door de rechter op hun vingers werden getikt vanwege het uiten van hun mening. Iets waarover in diezelfde media, vermeldt Bawer, dan weer weinig opschudding was:

In recent years, the Western world has grown used to seeing writers hauled before official tribunals – Mark Steyn in Canada, Oriana Fallaci in Italy, Elisabeth Sabaditsch-Wolff in Austria – invariably for criticizing Islam. It doesn’t help that the mainstream media almost always report on these actions as if they were anything but sensational: they’re treated as ordinary, reasonable, and legitimate judicial proceedings.

Net zo min als dat het in diezelfde media als opmerkelijk werd geacht dat bijvoorbeeld de islamkritische blogger Fjordman zijn baan kwijtraakte omdat zijn stukken waren opgenomen in het manifest van Breivik.

Een gevaarlijke ontwikkeling, al met al.

Breivik, succesproduct

Wie een product te verkopen heeft vandaag de dag, stuit al gelijk op een groot probleem; Hoe krijg ik aandacht? Met de komst van steeds meer media opties, is het heel eenvoudig om de aandacht te krijgen van een enkel mediading. Het is zelfs onmogelijk om ongezien te blijven. Maar het is praktisch onmogelijk om een totaal doorbraakmoment te krijgen. Het kan wel. Media zijn tenslotte mechanisch aan te sturen apparaten. Ze hebben bovendien de neiging elkaar te volgen. Je moet alleen de sleutel vinden om ze aan te krijgen en daarvoor moet je slim zijn.

Breivik heeft bewezen hoe het kan.

Enerzijds is het enge aan Breivik dus dat het zo makkelijk te doen bleek. Waarschijnlijk heeft hij het zich nog veel te moeilijk gemaakt, met die acht of negen jaar voorbereiding. Maar Breivik was dan ook een pionier. Hij was gul met zijn kennis over de werkmethode. Die kennis heeft hij in alle details op het internet geplaatst. Voor een opvolger zal het nu een stuk makkelijker zijn.

Je hoeft nu maar de tv aan te zetten, of (die heb je ook nog) de krant open te slaan, of naar Google nieuws te kijken, om te weten: De marketingmethode van Breivik is een enorm succes.

Werkelijk alles willen we van hem weten. Huilde hij? Op welk moment? Waarom huilde hij op een ander moment niet? Gaat hij spreken? Wat mag hij zeggen? Wat gaat hij niet zeggen? Komt hij met een nieuw boek? Wat zal daarin staan?

Breivik laat ook zien dat je je helemaal niet geliefd hoeft te maken om aandacht te krijgen. Je kunt je net zo goed gehaat maken. Gehaat is misschien zelfs beter. De haat fascineert, houdt de mensen bezig. Kijk maar hoeveel mensen nu nog willen weten over Hitler. Hoe kan een zo slecht mens bestaan? Daar willen we alles van weten. En een aantal van die mensen worden dan vanzelf volgelingen. Want iemand die zo gehaat is, dan maak je jezelf toch wel weer heel interessant als je hem gaat volgen.

Daarom is het ook wachten op de eerste Breivik volgelingen. Het is eigenlijk nog vreemd dat ze zich niet hebben laten zien. Voor de rechtszaal bijvoorbeeld. Vrouwen die zeggen dat ze van Breivik houden. Dat hij hun redder is. Mannen die zeggen dat ze in naam van Breivik gaan handelen.

Ik verzin het nu. Maar als je iets verzint, dan gebeurt het ook.

De steeds weer getoonde gruwelen van 11 september hebben een hoop volgelingen opgeleverd. Ze waren allemaal een beetje sukkelig. Londen en Madrid waren dan misschien nog wel aardig, maar de meeste bommetjes hadden bij lange na niet die sensatie van de angst voor de terreur als gevolg gehad. Het had net zo goed niet kunnen gebeuren. Dat is wel weer een sneue gedachte als je nagaat dat de sukkels in kwestie er wel voor dood zijn gegaan.

Breivik is helemaal niet dood gegaan. Waarom zou hij. Levend blijkt hij meer te kunnen dan dood. Hij denkt vooruit. Nu hij de aandacht van de wereld heeft door kinderen dood te schieten, kan hij op deze aandacht nog wel heel veel verder met zijn boodschap dat we leven in een multiculturele dictatuur en dat de islam ons gaat overnemen.

Hij maakt er ook de islamcritici mee belachelijk, stelde Daniel Pipes al eens. Maar wat kan Breivik de islamcritici nu schelen. Het gaat Breivik om Breivik die in zijn eentje de overval van de islam gaat tegenhouden, en wel volgens de succesvol gebleken methode Breivik. Onder het mom: Een anti-held is net zo goed een held. En Breivik wordt daarbij gedreven door een toch vrij zeldzaam grote overtuiging aangaande zijn eigen bijzonderheid.

Want laten we wel wezen. Dat iemand huilt in het openbaar is allang niet bijzonder meer. Huilen drijft de kijkcijfers omhoog en is dus zeer gewenst. Dat mensen uiteindelijk vooral ontroerd zijn door zichzelf, en door het moment dat ze de aandacht van de media hebben, weten we ook allang. Maar dat iemand daarbij zo nadrukkelijk niets faket, en dat hij onbewogen blijft bij de beelden van zijn slachtoffers en bij de opgenomen stemmen van de mensen in doodsangst, en dat hij wel moet huilen als hij zichzelf ziet in zijn eigen filmpje, dat is toch dermate schaamteloos, dat is nog niet eerder vertoond.

Het is niet alleen een vertoon van slechtigheid. Het is ook een vertoon van zelfstandigheid.

En dat fascineert dus. En roept niet alleen nog meer haat op, maar ook bewondering. Je zal daar maar staan. Vervuld van haat. Velen zijn vervuld van haat. Velen zullen zich in Breivik herkennen. Natuurlijk, met een dubbel gevoel. Maar aan zo'n dubbel gevoel kun je iets doen.

Alles aan Breivik is weerzinwekkend. Maar het meest weerzinwekkende aan hem is zijn succes.

Breivik, aanval op de islamkritiek

Fjordman, de Noorse blogger wiens teksten een flink deel uitmaken van de inhoudelijke rechtvaardiging van Breivik in diens manifest, is bang dat de rechtszaak voor een belangrijk deel een politieke rechtszaak gaat worden. Daarin zal niet de narcististische psychopaat Breivik terecht staan, maar de anti-islam subcultuur op het internet.

Fjordman stelt dat Breivik vooral zichzelf als middelpunt van de wereld ziet. Alles wat Breivik doet of overkomt is van het ultieme belang voor de revolutie die hij voorstaat. Hij is er het middelpunt van, schrijft Fjordman:

He mentions his favorite candy and ranks this as proper rewards for incredibly brave military operators like himself. Breivik is convinced that his personal habits of watching TV, drinking coffee and eating candy are of genuine geopolitical significance due to his own immense importance, and because they strengthen his battle morale as the perfect knight. He is vain, and had plastic surgery on his face.

Dat element zou centraal moeten staan in de rechtszaak. En niet de islamkritiek die zou leiden tot het soort daden dat Breivik pleegde. Maar de lijst van getuigen voor de rechtzaak is volgens Fjordman bijzonder bizar, en duidt erop dat niet zozeer Breivik de verdachte is, maar weldegelijk die islamkritiek. Zo schrijft hij:

The other witnesses include survivors from the terror attacks and members of the police, the Islamic terrorist supporter Mullah Krekar, the former leader of the Progress Party Carl I. Hagen, one well-known neo-Nazi as well as some self-appointed experts on “right-wing extremism.” The witness list keeps expanding and growing more bizarre. The trial unfortunately looks set to become a circus — Circus Breivik.

Fjordman verwijst in een van zijn stukken ook door naar een interessant opinie artikel dat in The New York Times stond. Daarin wordt uiteen gezet dat Breivik eigenlijk helemaal niet zoveel gemeen heeft met die islamcritici. Wat Breivik voorstaat in zijn manifest is vooral een nieuwe christelijke doctrine, gemodelleerd naar Al Qaida.

Zeker, wordt in dat stuk gesteld, er zijn duidelijke dwarsverbanden tussen Breivik en de anti-islam beweging op het internet:

While Mr. Breivik’s violent acts are exceptional, his anti-Islamic views are not. Much, though not all, of Mr. Breivik’s manifesto is inspired by a relatively new right-wing intellectual current often referred to as counterjihad. The movement’s roots go back to the 1980s, but it gained substantial momentum only after 9/11. Its main home is the Internet, where blogs like Jihad Watch, Atlas Shrugs and Gates of Vienna publish essays by writers like Robert Spencer, Pamela Geller, Bat Ye’or and Fjordman, the pseudonym for a Norwegian blogger. Mr. Breivik’s manifesto is replete with citations of counterjihad writers, strongly suggesting that he was inspired by them.

Maar het is maar zeer de vraag hoe belangrijk die anti-islam teksten nu eigenlijk waren voor Breivik. Hij sleept ze er her en der bij, maar zijn woede geldt niet zozeer de moslims, die Europa zouden bedreigen. Zijn woede geldt in de eerste plaats de multiculturele elite, de culturele marxisten die de dienst uitmaken in Europa. En om die te bestrijden heeft Breivik zich een ideologie en een strategie aangeschaft die het spiegelbeeld is van Al Qaida:

Indeed, the more belligerent part of Mr. Breivik’s ideology has less in common with counterjihad than with its archenemy, Al Qaeda. Both Mr. Breivik and Al Qaeda see themselves as engaged in a civilizational war between Islam and the West that extends back to the Crusades. Both fight on behalf of transnational entities: the “ummah” — or “community” of all Muslims — in the case of Al Qaeda, and Europe in the case of Mr. Breivik. Both frame their struggle as defensive wars of survival. Both hate their respective governments for collaborating with the outside enemy. Both use the language of martyrdom (Mr. Breivik calls his attack a “martyrdom operation”). Both call themselves knights, and espouse medieval ideals of chivalry. Both lament the erosion of patriarchy and the emancipation of women.

Dat lijkt me een terechte analyse. Met name wie 'boek 3' leest in het manifest van Breivik, het deel waarin de strategie wordt uiteengezet, op zijn mechanische, totaal niet inspirerende wijze, ziet niet alleen de vele verwijzingen naar Al Qaida, maar ziet ook dezelfde taktiek: Er moeten slapende cellen zijn in Europa. Deze mogen geen electronische contacten hebben met elkaar, vanwege de veiligheidsdiensten die alles afluisteren. Ze dienen optimaal getraind te zijn. Breivik levert een lange lijst van doelen aan, en komt met gedetailleerde informatie over het maken van bommen en het verkrijgen van wapens. De aanslagen van 11 september noemt hij in strategisch opzicht een voorbeeld.

Maar deze strijd, daar kom je al lezende steeds meer achter, is niet gericht op het elimineren van de moslims, maar op de deconstructie van de Europese beschaving. Althans, zijn oordeel over de bestuurders, en de leidende personen bij de media is telkens: Doodstraf. De gebouwen moeten opgeblazen worden waarin deze bestuurselite zich bevindt. De elite zelf moeten worden geëxecuteerd. Precies, zoals hij het zelf ook aanpakte.

En dan moet er een nieuwe conservatieve, maar vooral christelijke elite komen die het gezag overneemt. Dit moet een 'mannelijke' cultuur worden, met een bevelstructuur. Maar hoe dit plaats zal moeten vinden, daarover laat de anders zo op details gerichte Breivik zich niet uit.

Zijn plan is vooral gericht op de vernieting van het Europa zoals we dat nu kennen. Maar verder weet hij het niet zo goed. Hij heeft dan wel beperkte gebieden aangegeven buiten Europa, waar de moslims mogen bestaan, maar hoe deze toestand gehandhaafd zou moeten worden, dat geeft hij ook niet aan.

Het houdt dus eigenlijk allemaal op bij de destructie. En vooral in die zin is Breivik meer Al Qaida dan islamkritiek.

Maar hier zal het vast niet over gaan in die rechtszaak, die vooral in het teken zal staan van de wraak van de in Noorwegen opppermachtige sociaal democratie. Zonder dat het als 'wraak' benoemd zal worden, want dat soort taalgebruik past niet bij deze elite.

Breivik, de narcist

Het meest scherpzinnige stuk over Breivik verscheen op 10 april op de site Gates of Vienna. Het is van de hand van Fjordman, de blogger die zijn lot verbonden weet aan dan van Breivik, sinds de aanslagen in Noorwegen. Veel essays van Fjordman werden namelijk onderdeel van het manifest van Breivik. De grondige stukken van Fjordman zijn een structureel onderdeel van het manifest dat Breivik via Facebook de wereld in slingerde. Fjordman werd aanvankelijk gehoord als mogelijke mede-verdachte door de Noorse politie.

In een kranteninterview besloot Fjordman zijn identiteit vrij te geven. Het bleek de 36-jarige Peder Jensen te zijn, een academicus die zijn master-scriptie schreef over de Iraanse bloggerscultuur. Nadat hij zijn identiteit had prijsgegeven raakte hij zijn baan kwijt.

Jensen is ook opgeroepen als getuige in de rechtzaak tegen Breivik. Wat een vertoon van narcistische ijdelheid deze rechtszaak gaat worden blijkt alleen al uit de glamourfoto's die de advocaten van zichzelf lieten maken. Hoe durf je, in het aanzicht van al die vermoorde kinderen. Ook ijdel is de vader van Breivik, die het nodig vindt om nu te laten weten dat hij dacht aan zelfmoord toen hij het hoorde, van zijn zoon, waaraan hij nooit enige aandacht had geschonken overigens. (Voer voor psychologen ook weer.)

De zaak zal nog maanden duren, een uitspraak wordt pas verwacht in juli. Het zal van begin tot eind spektakel worden, dat staat vast.

Fjordman stelt dat de rechtszaak voor een belangrijk deel ook een politieke rechtszaak zal worden tegen de islamkritische beweging. Hij leidt dit af aan de getuigen die worden opgeroepen. Volgens Fjordman is de ideologische achtergrond die Breivik heeft opgevoerd totaal irrelevant. Breivik, stelt Fjordman, is in de eerste plaats een narcist. En een psychopaat die voor zijn daden een politieke verontschuldiding aanvoerde, maar die is totaal niet relevant.

Het lastige aan die bewering is natuurlijk vooral dat die van Fjordman zelf komt. Fjordman laat daarmee de verdenking op zich dat hij zijn straatje schoon wil vegen. Hij, en de anderen van wie de stukken zijn overgenomen in het manifest, zouden eigenlijk de laatsten moeten zijn die Breivik willen de-politiseren. Tegelijkertijd is het natuurlijk heel logisch dat Fjordman nu nog maar één onderwerp heeft om over te schrijven, en dat is Breivik. Hij kan niet anders dan analyseren. De moorden die Breivik pleegde zijn recht in zijn gezicht geslagen.

Daarbij begeeft hij zich op een andere manier op glad ijs. Jensen/Fjordman is geen psychiater, dus zijn psychiatrische duiding van Breivik is per definitie amateuristisch. Dat blijkt wel uit het feit dat hij in een eerdere analyse stelde dat Breivik schizofreen is, terwijl hij nu weer op de lijn zit dat Breivik een narcistisch zou zijn. Overigens moet daar wel aan toegevoegd worden dat Fjordman niet zomaar wat zegt. Hij bestudeerde bijvoorbeeld het uitgelekte psychiatrische rapport, waarin de psychiaters tot de conclusie kwamen dat Breivik niet toerekeningsvatbaar was. Een belangrijk element daaruit was dat Breivik afwisselend in de ik en in de wij vorm bleek te spreken. Het was, om het maar even plat te zeggen, onduidelijk in welke wereld hij zich bevond.

In een later psychiatrisch rapport zou, zoals bekend, weer geconcludeerd worden dat Breivik wel toerekeningsvatbaar was.

Met het concept 'narcisme' houdt Fjordman dat nu in het midden. Een extreem narcistische persoon kan gek zijn, maar hij hoeft het niet te wezen.

Bij het concept 'narcisme' past ook alles in het plaatje. Wat mij bijvoorbeeld opviel was dat Breivik in de rechtszaal zijn gezicht niet bedekte voor de camera's, zoals je bijna altijd ziet bij criminelen, maar dat hij zich zelfs in opperste ijdelheid naar de camera's keerde. Hij zoekt letterlijk de camera's op. Deze rechtszaak zal voor hem dan ook één groot feest worden. Hij zal alles doen om het te rekken. Vandaar bijvoorbeeld dat hij nu aan gaat komen met de idiote stelling dat hij zegt onschuldig te zijn omdat hij handelde uit zelfverdediging. Totale nonsens natuurlijk, iedereen weet dat, en toch zullen de rechters zich verplicht voelen deze opmerking te behandelen. Voor Breivik een bewijs van zijn macht.

Het is dus een interessante en rake stelling van Fjordman in zijn laatste blog over Breivik. Hij deed het allemaal omwille van de persoonlijke aandacht en slaagde daar wonderwel in:

What is most disheartening, however, is that Anders Behring Breivik probably did all of this to gain personal attention, which he will now get in spades. He will be at the center of attention and the name on everybody’s lips, a dream come true for a narcissist.

Wat daar nog aan toegevoegd kan worden is de aard van de daad. Breivik profileert zich in zijn manifest als een vijand van de islam. Hij heeft er een soort draai aan gegeven door te zeggen dat de kinderen die hij vermoordde de nieuwe sociaal democratische elite zouden worden. En dat deze elite de islam in Europa weer nieuwe kansen zou geven.

Maar dat slaat natuurlijk nergens op. Als je echt een oorlog tegen de islam in Europa zou willen voeren, dan had Breivik moslims moeten doden. In dat geval had hij, net als bij het door hem kennelijk zo bewonderde Al Qaida, de aandacht van de moslimwereld naar zich toe getrokken. Dat is nu nauwelijks het geval geweest. Met het vermoorden van die kinderen op dat Noorse eiland, richtte Breivik puur de aandacht op zichzelf. Het ging telkens om de vraag: Hoe kun je zo gestoord zijn dat je zoiets doet?

Misschien dat de komende rechtszaak, zoals Fjordman vreest, vooral een politieke rechtszaak zal worden waarin de islamcritici terecht staan. Het zal Breivik allemaal worst wezen. Het gaat hoe dan ook om hem. Hij zal nog heel veel recht in de camera's kunnen kijken en statements kunnen maken die in al hun grilligheid de aandacht van de wereld zullen trekken.

Dat, en het feit dat zovelen in dit felle licht hun momentje mee zullen pikken, allemaal dus ten koste van die vermoorde kinderen, maakt het allemaal nog walgelijker dan het nu al is.

Islamkritiek in Tunesië: 7 jaar cel

In Tunesië verdwijn je als intellectueel voor zeven jaar in de gevangenis wanneer je het waagt kritiek te leveren op de islam. En iedereen zwijgt. Dat is de werkelijkheid achter de Arabische lente in het land waar het allemaal begon.


Extra bitter is het dat in de Tunesische media, maar ook op het internet, over de kwestie gezwegen wordt.
Twee Tunesische jonge mannen bleken een grote vergissing gemaakt te hebben door te geloven dat de Arabische lente echt modernisering betekent. Ze plaatsten islamkritische geschriften op het internet, zelfs met persoonlijke aanvallen op Mohammed en Allah. 'Atheïst' noemden ze zich. Maar ook plaatsten ze op het net een lofzang op de figuur van Jezus, prezen ze de Bijbel en waren ze enthousiast over Israël. En dan nog stukken waarin een schuldvrije visie over seks uiteen werd gezet. Ze schreven dat seks niet alleen fijn is voor vrouwen, maar zelfs gezond voor ze. Met een hele lijst aan klachtvermindering. Drie keer per week seks, je schoot er enorm mee op. En dat gebeurde in de islamitische wereld, waar de vrouw als seksueel wezen nonexistent is verklaard.

Een week terug maakte het Tunesische ministerie van Justitie bekend dat de twee waren veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf vanwege 'de overtreding van de moraal en verstoring van de publieke orde.'

De een, Jabeur Mejri, een leraar Engels, werd vastgezet en gefolterd, waarna hij de naam van zijn vriend prijsgaf. Die vriend was Ghazi Beji, een 27-jarige ingenieur in de biotechnologie. Hij vluchtte en in Griekenland vroeg hij asiel aan. Beji had een tekst in het Arabisch op internet gezet, Wahm al Islam, de illusie van de Islam, Jabeur Mejri Engelstalige teksten, waaronder een klaagschrift over de islam, Dark Lands. In de teksten staan cartoons van de profeet Mohammed die als pedofiel met erectie zijn achtjarige bruid Aisha benadert. Het kan zijn dat die afbeelding hen de das om heeft gedaan. Dat viel althans te lezen in de berichten in de media. Maar de twee waren al eerder in the picture gekomen van salafisten nadat die door de twee als apen waren afgebeeld. Ze bleken hun leven niet zeker en volgens de Tunesische autoriteiten moesten ze vastgezet worden vanwege hun eigen veiligheid.

Misverstand

In Tunesië wordt het afgelopen jaar over van alles en nog wat gepubliceerd. De salafisten krijgen de wind van voren van de liberale Tunesiërs. De moslimpartij die de verkiezingen heeft gewonnen, Ennahda, verklaarde dat ze niet de sharia in de grondwet wilde opnemen. Maar de liberalen hebben er weinig vertrouwen in en demonstreerden bijvoorbeeld op Tweede Paasdag in de straten van Tunis. De revolutie in Tunesië is nog niet klaar. Maar na de democratisering leek de modernisering een kans te krijgen. Van dat misverstand werden de twee vrijdenkers het slachtoffer.

Extra bitter is het dat in de Tunesische media, maar ook op het internet, over de kwestie gezwegen wordt. Alleen in het buitenland is er aandacht voor. Aanvankelijk berichtten bloggers erover, Reuters en de BBC volgden. In het buitenland wordt inmiddels actie gevoerd voor de twee, in het relatief seculiere Tunesië niet.

Het geschrift Dark Lands van de nu gevangen gezette leraar Engels Jabeur Mejri is het soort tekst dat je zelden in de moslimwereld zult tegen komen, en zeker niet onder eigen naam. Mohammed, schrijft Mejri in Dark Lands, is de bron van de ketterij en de fraude binnen de islam. In dertien punten somt Mejri de schanddaden van Mohammed op, te beginnen met de verkrachting van de negenjarige Aïsha. Mohammed was hypocriet. Hij deed wat de islam verbood. Zelfs kinderen zag hij als seksprooi. Om ze in slaap te krijgen spuugde hij in hun monden en stak hij hen zijn tong toe in plaats van de moederborst.

Maar ook Allah krijgt er van langs. Die noemt Mejri een 'extreem sadistisch criminele God.' Een God die de menstruerende vrouw schept en haar vervolgens vanwege datzelfde menstrueren onrein verklaarde. Dat er, zegt Mejri, vandaag de dag zoveel gemarteld wordt in de moslimwereld, komt allemaal door deze sadistische God.
Mejri kwam na het zien van de vele gruwelen in de koran, in het leven van Mohammed en in de actuele moslimwereld om zich heen, tot een conclusie die in Tunesië gewoon niet kan: 'De islam is één grote oplichterij, de hallucinatie van een zieke geest, niets dan leugens en bedrog.'

Actie

In Nederland is het Tunesische verkeersbureau begonnen met een grootschalige posteractie. We zien een dame in bikini aan het strand. Er staat een wervingstekstje waarin gevarieerd wordt op het woord 'vrijheid.' Broodnodige reclame. Tunesië kan niet zonder toeristen en de hotels staan nu leeg. Maar dat beeld op die poster vertelt een vals verhaal. In Tunesië verdwijn je als intellectueel voor zeven jaar in de gevangenis wanneer je het waagt kritiek te leveren op de islam. En iedereen zwijgt. Dat is de werkelijkheid achter de Arabische lente in het land waar het allemaal begon. Democratie, oké, islamkritiek, vergeet het maar.

(Eerder gepubliceerd op website de Volkskrant)

We moeten gewoon van die euro af

Dat schrijft notabene de Amerikaanse econoom Paul Krugman vandaag in The New York Times.

In zijn column in The New York Times zegt de beroemde Amerikaanse econoom Paul Krugman dat Europa bezig is economisch zelfmoord te plegen door het voeren van een bezuinigingsbeleid, gekoppeld aan een Europese begrotingsdwang waarbij de euro centraal staat. We zitten in een kramp. zegt Krugman met zoveel woorden, die te vergelijken is met de kramp waarin de wereld zat in de crisis van de jaren dertig, toen men maar niet de Gouden Standaard los durfde te laten. Krugman schrijft:

What is the alternative? Well, in the 1930s — an era that modern Europe is starting to replicate in ever more faithful detail — the essential condition for recovery was exit from the gold standard. The equivalent move now would be exit from the euro, and restoration of national currencies. You may say that this is inconceivable, and it would indeed be a hugely disruptive event both economically and politically. But continuing on the present course, imposing ever-harsher austerity on countries that are already suffering Depression-era unemployment, is what’s truly inconceivable.

Krugman begrijpt wel dat de Europese regeringen het erg moeilijk, zo niet te moeilijk zullen hebben met zo'n daad. Dus als dat er niet in zit, dan moet volgens de Krugman gewoon de geldkraan wagenwijd open gezet worden:

So if European leaders really wanted to save the euro they would be looking for an alternative course. And the shape of such an alternative is actually fairly clear. The Continent needs more expansionary monetary policies, in the form of a willingness — an announced willingness — on the part of the European Central Bank to accept somewhat higher inflation; it needs more expansionary fiscal policies, in the form of budgets in Germany that offset austerity in Spain and other troubled nations around the Continent’s periphery, rather than reinforcing it. Even with such policies, the peripheral nations would face years of hard times. But at least there would be some hope of recovery.

Wat met die laatste optie bereikt zou moeten worden is mij niet duidelijk. Het maken van geld, is uiteindelijk het lenen van geld, en zo het verder opstapelen van een schijnwereld. Krugman zelf gaf al aan in deze column dat de Spaanse huizen buble ontstaan is omdat Duitse banken steeds maar geld bleven pompen in het bouwen van huizen in Spanje, uitgaand van de gedachte dat steeds meer pensionado's op teveel geld zouden zitten en dan in godsnaam maar een belachelijk duur huis in Spanje gingen kopen. Dat ging en dat ging, en toen werd ieder gevoel voor realiteit uit het oog verloren. Er was schijnkapitaal gemaakt, gebaseerd op schijnverwachtingen.

Met dezelfde oplossing komt Krugman nu weer aan voor de hele EU. Pomp er geld in en creëer een markt, ook al is die niet gebaseerd op gezonde toekomstverwachtingen. Krugsman is dan ook een gelovige in Keynes.

Ik ben geen econoom als mijnheer Krugman, maar de gezonde Hollandse boer in mij zegt dat daarmee alleen maar de problemen van vandaag worden doorgeschoven naar morgen op een manier die de problemen van vandaag alleen maar vele malen zal overstemmen.

Maar het leuke aan zo'n vrij in zijn column denkende econoom als Krugman is tegelijk dat het opheffen van de euro voor hem helemaal geen taboe is. En daarin onderscheidt hij zich niet alleen van de zittende Europese machtshebbers, hij geeft ook aan dat je helemaal geen populistische debiel hoeft te zijn om het opheffen van de euro frank en vrij voor te stellen.

Paul Krugman is namelijk niet zo'n vies conservatief mannetje, het type dat een website als deze bevolkt. Hij is een keurige Amerikaanse democrat, en een overtuigd Keynisiaan. Hij deugt. En dan zegt hij toch dat.

Toch goed dus om in het achterhoofd te houden dat ook deze Krugman, die ooit gevraagd werd om adviseur te worden van president Clinton, gewoon zegt, en ik herhaal het nog maar even:

The equivalent move now would be exit from the euro, and restoration of national currencies.

Dat kan Wilders in zijn zak steken.

(Eerder gepubliceerd op website De Dagelijkse Standaard.)